Το ολοκαύτωμα του Μι Λάι

Και αυτή η ιστογραφή μου, όπως και η χθεσινή, αναρτήθηκε με τον «αυτόματο πιλότο» του ιστολογίου, δηλαδή είχε προετοιμαστεί κάποιες μέρες πριν και είχε προγραμματιστεί να ανέβει σήμερα, 17 Μαρτίου, στις 6:00 το πρωί. Ο λόγος που κατέφυγα σ' αυτή την πρακτική είναι ίδιος που αναφέρω στη χθεσινή ανάρτηση, δηλαδή η εμπλοκή μου στην «πολύκροτη δίκη με άρωμα ΕΣΥ» (και μπόχα Τέλλογλου και άλλων…).

Προετοιμάζοντας ωστόσο τη χθεσινή ανάρτηση, διαπίστωσα ότι την ίδια ημερομηνία με τη δολοφονία, το 2003, της Ρέιτσελ Κόρι, δηλαδή στις 16 Μαρτίου, αλλά μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1968, όταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ βρισκόταν στο φόρτε του, το ανοιξιάτικο πρωινό εκείνης της μέρας συντελέστηκε ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα του βρόμικου αυτού πολέμου: η σφαγή του Μι Λάι. Επειδή όμως τη χθεσινή ανάρτηση την αφιέρωσα στην ηρωίδα κόρη και στη μαρτυρική Παλαιστίνη, ας γίνει σήμερα, κατά μία μέρα καθυστερημένο, το προσκύνημά μας σε τούτον τον άλλο μαρτυρικό τόπο, του ηρωικού λαού του Βιετνάμ —συγγνωστός ο λόγος.

Το ιστορικό: Το πρωί της 16ης του Μάρτη 1968, μια μονάδα αμερικανών στρατιωτών, υπό τις διαταγές του υπολοχαγού Γουίλιαμ Κάλεϊ, εισβάλλει χωρίς αντίσταση στο χωριό Μι Λάι, 650 χιλιόμετρα βορείως της Σαϊγκόν, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο Βιετνάμ. Ολοι οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται εξ ορισμού ύποπτοι συνεργασίας με τους αντάρτες. Οι Αμερικανοί συγκεντρώνουν το πλήθος, κυρίως γυναικόπαιδα και γέρους. Οι εντολές είναι σαφείς, το χωριό και οι κάτοικοί του πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Αλλωστε, σε ολόκληρη την περιοχή οι Αμερικανοί ακολουθούν την τακτική της καμένης γης, για να μην υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι που θα βοηθήσουν τους Βιετκόγκ. Μόλις ο υπολοχαγός Κάλεϊ δίνει τη διαταγή, αρχίζει η σφαγή. Οι αμερικανοί στρατιώτες γαζώνουν με τα αυτόματα τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πετώντας πάνω τους και χειροβομβίδες. Εξοντώνονται έτσι 504 άνθρωποι, ανάμεσά τους 173 παιδιά, 76 μωρά και 60 γέροι. Οι κατοικίες τους, αχυρένιες καλύβες, καίγονται…

Μι Λάι

Ακριβέ μας φίλε,
εσύ, ο ευλαβικός προσκυνητής,
εσύ, ο ταγμένος ασκητής,
εσύ, ο δι’ Άνθρωπον σαλός,
μην παραλείψεις,
μετά το Δίστομο και τα Καλάβρυτα…
μετά το Λίντιτσε και το Οραντούρ…
μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα…
στο οδοιπορικό σου στους τόπους μαρτυρίου όπου γης,
μην παραλείψεις να περάσεις κι απ’ το Μι Λάι.
Ξέρω, σφιγμένη θα ‘ναι η καρδιά
και σαλεμένο το μυαλό,
μα το βήμα αλαφροπάτητο,
μη και ταράξεις τους αθώους
που κάτω απ’ τα πόδια σου γαλήνια κοιμούνται.
Και το καυτό σου δάκρυ, κι αυτό, ξέρω, θα το σφουγγίσεις,
μη και το νομίσουν για αδυναμία μας.
Γιατί αυτοί που τόσο έκλαψαν, μα έμαθαν
περήφανα να πορεύονται στην πικρή ζωή τους,
περιμένουν από μας πιο πέρα να πάμε,
έστω ένα βήμα μπροστά,
από κει που αυτοί σταμάτησαν
τη μαύρη κείνη μέρα του Μάρτη του ’68.
Τότε, μονάχα τότε,
θε να συνεχίσουν τον γαλήνιο ύπνο τους.
Τότε, μονάχα τότε,
πως η θυσία τους χαμένη δεν πήγε θε να πουν.

Για επίλογο στο αφιέρωμα αυτό διάλεξα το «Lacrimosa» από το «Requiem» του Μότσαρτ. Αφορά τα θλιβερά κτήνη, τους δολοφόνους. Τα θύματα, εξαγνισμένα με τη θυσία τους, δεν το χρειάζονται! (Για να το ακούσετε, αγαπητοί αναγνώστες, απενεργοποιήσετε προηγουμένως, μέσω της κονσόλας στην πάνω δεξιά γωνία, στο ύψος του τίτλου, τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, στην περίπτωση που την έχετε ενεργοποιήσει —εκ προεπιλογής είναι απενεργοποιημένη):

LACRIMOSA	ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ,
DIES ILLA,	ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ,
QUA RESURGET EX FAVILLA	ΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΦΡΑ ΘΑ ΕΓΕΡΘΟΥΝ
JUDICANDUS HOMO REUS,	ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΙΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ,
LACRIMOSA DIES ILLA,	ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ,
QUA RESURGET EX FAVILLA	ΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΦΡΑ ΘΑ ΕΓΕΡΘΟΥΝ
JUDICANDUS HOMO REUS,	ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΙΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ,
HUIC ERGO PARCE DEUS,	ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΕ ΤΟΥΣ!
PIE JESU DOMINE,	ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΕ ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ,
DONA EIS	ΧΑΡΙΣΕ Σ' ΑΥΤΟΥΣ
REQUIEM,	ΓΑΛΗΝΗ ΑΙΩΝΙΑ!
DONA EIS REQUIEM!	ΧΑΡΙΣΕ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΓΑΛΗΝΗ ΑΙΩΝΙΑ!
AMEN!	ΑΜΗΝ!