Κυριακή, Νοεμβρίου 24, 2013

«Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Σύλλογο Γυναικών Η ΠΡΟΟΔΟΣ - 2ο


Το ερχόμενο Σάββατο, στις 30 του μήνα, η επόμενη θεατρική παράσταση της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας του συλλόγου με το έργο ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ.

Από το πρόγραμμα της παράστασης

Όπως ανάφερα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου, η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του συλλόγου αναβιώνει επί σκηνής το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», το εμβληματικό έργο —επιτομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας— του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που το ανέβασε το 1973, μέσα στη χούντα, ο θίασος του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ηθοποιών και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμήνευε ο αλησμόνητος Νίκος Ξυλούρης (και ο Νίκος Δημητράτος το «Προσκύνημα», αναγνωρίσιμο μάλλον με τους στίχους του ρεφρέν «Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη…» παρά με τον τίτλο του). Ακριβώς αυτή η προϊστορία του έργου, τα βαριά ονόματα των συντελεστών των παραστάσεων εκείνων του πρώτου ανεβάσματός του, αλλά και —ή κυρίως— η συγκυρία του ανεβάσματος την περίοδο της χούντας, όταν τα μηνύματα του έργου άγγιζαν έναν καταπιεσμένο λαό, διψασμένο να εκδηλώσει την απέχθειά του στο φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς, με οποιοδήποτε τρόπο, συγκαλυμμένα ή όχι, ακόμη και με «φωνή χωρίς μιλιά», όλα αυτά είτε έχουν πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια αποτρέψει καλλιτέχνες ή θιάσους να επιχειρήσουν το ανέβασμα του έργου είτε άλλες φορές έχουν οδηγήσει σε όχι τόσο επιτυχημένες επαναλήψεις. Η, πολυπληθής, θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά Η ΠΡΟΟΔΟΣ (Μέλους της ΟΓΕ), ωστόσο το τόλμησε! Και πέτυχε! Πέτυχε, με σεβασμό, με ευλάβεια θα 'λεγα, προς το έργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονικό, να μας το παρουσιάσει σήμερα ολοζώντανο, φρέσκο, δροσερό, χωρίς τη "συνδρομή" του τότε περιρρέοντος σκηνικού φόβου της χούντας, αλλά δεμένο με το σήμερα, με τη "συνδρομή" της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. «…σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).

Τετάρτη, Νοεμβρίου 13, 2013

«Το μεγάλο μας τσίρκο» με τον Σύλλογο Γυναικών Η ΠΡΟΟΔΟΣ


Πρόσκληση σε θέατρο: Ελάτε στις θεατρικές παραστάσεις που δίνει η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του συλλόγου!

Η πρόσκληση για την παράσταση στις 16 Νοέμβρη
Ελάτε, αξίζει τον κόπο, και με το παραπάνω! Από πολλές πλευρές! Πρώτα απ' όλα, για το ίδιο το έργο, το θρυλικό «Μεγάλο μας τσίρκο», το εμβληματικό έργο —επιτομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας— του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που το ανέβασε το 1973, μέσα στη χούντα, ο θίασος του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη, με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ηθοποιών και την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμήνευε ο αλησμόνητος Νίκος Ξυλούρης (και ο Νίκος Δημητράτος το «Προσκύνημα», αναγνωρίσιμο μάλλον με τους στίχους του ρεφρέν «Ορέστη απ' το Βόλο, Μαρία απ' τη Σπάρτη…» παρά με τον τίτλο του). Ακριβώς αυτή η προϊστορία του έργου, τα βαριά ονόματα των συντελεστών των παραστάσεων εκείνων του πρώτου ανεβάσματός του, αλλά και —ή κυρίως— η συγκυρία του ανεβάσματος την περίοδο της χούντας, όταν τα μηνύματα του έργου άγγιζαν έναν καταπιεσμένο λαό, διψασμένο να εκδηλώσει την απέχθειά του στο φασιστικό στρατιωτικό καθεστώς, με οποιοδήποτε τρόπο, συγκαλυμμένα ή όχι, ακόμη και με «φωνή χωρίς μιλιά», όλα αυτά είτε έχουν πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια αποτρέψει καλλιτέχνες ή θιάσους να επιχειρήσουν το ανέβασμα του έργου είτε άλλες φορές έχουν οδηγήσει σε όχι τόσο επιτυχημένες επαναλήψεις. Η, πολυπληθής, θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναικών Πειραιά Η ΠΡΟΟΔΟΣ (Μέλους της ΟΓΕ), ωστόσο το τόλμησε! Και πέτυχε! Πέτυχε, με σεβασμό, με ευλάβεια θα 'λεγα, προς το έργο, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι διαχρονικό, να μας το παρουσιάσει σήμερα ολοζώντανο, φρέσκο, δροσερό, χωρίς τη "συνδρομή" του τότε περιρρέοντος σκηνικού φόβου της χούντας, αλλά δεμένο με το σήμερα, με τη "συνδρομή" της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. «…σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…» (Αλ. Παπαδιαμάντης).

Ο σύλλογος έχει προγραμματίσει δύο παραστάσεις αυτόν τον μήνα, η πρώτη το επόμενο Σάββατο, στις 16, και η δεύτερη το τελευταίο Σάββατο, στις 30 του μήνα, και οι δύο στο θεατράκι «Κώστας Κωσταράκος», Θήρας και Μαντινείας, στα Καμίνια. Ώρα έναρξης 7:00 μμ. Είσοδος ελεύθερη, με προσκλήσεις που διαθέτει ο Σύλλογος. Ο Σύλλογος απευθύνει έκκληση στους προσερχόμενους, στον βαθμό που ευκολύνονται, να συνεισφέρουν τρόφιμα (και όχι μόνο) για τους άνεργους της περιοχής μας, τα οποία θα συλλέγουν μέλη του Συλλόγου σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στην είσοδο του θεάτρου. Εξυπακούεται, τα τρόφιμα θα πρέπει να είναι διατηρήσιμα εκτός ψυγείου.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 01, 2013

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;

Φτάνει που η δημοσιογραφική πένα βουτιέται στο αντικομμουνιστικό φαρμάκι, κι απέ ό,τι πιο βλακώδες γράψει εμείς το δημοσιεύουμε, με καμάρι μάλιστα, φάτσα κάρτα στην πρώτη σελίδα μας, ως τίτλο κύριου άρθρου!

Το πρωτοσέλιδο της «Δημοκρατίας»

Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας, στην πάλαι ποτέ Σοβιετία το τυραννικό κομμουνιστικό καθεστώς υπέβαλλε τους ατυχείς υπηκόους του στην ακόλουθη, ανήκουστης θηριωδίας σατανική επινόηση: Έχοντας επιβάλει τη συνταγματική πρόνοια να εξασφαλίζει το κράτος μέσω του λεγόμενου «κρατικού αποθέματος κατοικιών» στέγη σε κάθε πολίτη, δολίως είχε παγιδέψει τον κοσμάκη να φορτωθεί κάθε οικογένεια, κάθε νοικοκυριό κι από 'να σπίτι (Θεός να το 'κανε σπίτι, δηλαδή, αλλά… μήπως υπήρχε και Θεός; Είχε καταργηθεί κι αυτός με απόφαση του Ανωτάτου —ανώτερου κι απ' τον Μεγαλοδύναμο— Σοβιέτ, οπότε… φασκελοκουκούλωσ' τα!). Ένα σπίτι, σωστό βραχνά, καθώς ο πολίτης, για να το αποκτήσει, αναγκαζόταν να πάρει δάνειο από την Τράπεζα (την κρατική, σημειώστε, όχι ιδιωτική· ιδιοκτησία δηλαδή του σοβιετικού κράτους, του πλέον ανάλγητου υπερμονοπωλίου όλων των εποχών). Αυτό το δάνειο τον κατάτρυχε σ' όλη την, έτσι κι αλλιώς, μίζερη ζωή του. Δυσβάστακτοι τόκοι τού κατάτρωγαν τον πενιχρό μισθό του, από τον οποίο δεν ήξερε τι να πρωτοπληρώσει: το ρεύμα, το νερό, τα δημοτικά τέλη, τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τα χαράτσια, τα φροντιστήρια για τα παιδιά του, τα φάρμακα, τους γιατρούς… Άσε πια κι αν τύχαινε ν' αρρωστήσει τι τον περίμενε. Αν δεν είχε να διαθέσει μια περιουσία για να προσφύγει σε κανά ιδιωτικό θεραπευτήριο της προκοπής, θα έπρεπε να δοκιμάσει την αθλιότητα των κρατικών (σοβιετικού τύπου, μην ξεχνιόμαστε) νοσηλευτικών ιδρυμάτων, όπου θα έπρεπε να φέρει από το σπίτι του το μαξιλάρι, τα σεντόνια ενίοτε, τις κουβέρτες σίγουρα, το θερμόμετρο, ν΄αγοράσει την πάπια, τον χαρτοβάμβακα (είχανε, άραγε;), το βαμβάκι κ.λπ. Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που η εξυπηρέτηση των στεγαστικών δανείων, λόγω και των τοκοχρεωλυσίων, δεν ήταν δυνατή και τότε ακολουθούσε η κατάσχεση. Καθημερινά δε χιλιάδες σπίτια μέναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί η κρατική (σοβιετικού τύπου) εταιρεία ηλεκτρισμού προχωρούσε σε διακοπή της ηλεκτροδότησης σ' όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν τον γνωστό ως «φόρο σοβιέτ» επαχθέστατο φόρο ακίνητης περιουσίας. Φυσικά, οι άνθρωποι είχαν λησμονήσει ό,τι για τον υπόλοιπο κόσμο, για μας, ας πούμε, ήταν και είναι καθημερινότητα σχεδόν: θέατρο, κινηματογράφος, όπερα, κολυμβητήριο, πατινάζ, άθληση… Κι οι διακοπές, άλλη πονεμένη ιστορία…

Όλα αυτά όποιος ισχυριστεί ότι δεν τα γνωρίζει, μάλλον θα πρέπει να είναι κολλημένος αναγνώστης του «Ριζοσπάστη»· δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Αν διάβαζε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα, δεν θα είχε τέτοια άγνοια. Δόξα τω Θεώ (που, δόξα τω Θεώ, εμείς δεν τον έχουμε καταργήσει) υπάρχει τέτοιος πλουραλισμός σοβαρών εφημερίδων, που μπορεί ο καθένας να βρει εκείνη που του ταιριάζει. Έτσι, αν του κάθεται στο στομάχι ο Πάσχων (αιωνίως) Μανδραβέλης ή ο Τάσος Τέλλογλου ή ο Στέφανος ο (sic) Κασιμάτης, ας μην πάρει τη «ναυαρχίδα», την «Καθημερινή». Υπάρχει, φερειπείν, η «Δημοκρατία», η οποία έχει, ειρήσθω εν παρόδω, και… Φαήλο! Και γράφει τούτα τα λόγια τα μεστά:

Πέμπτη, Οκτωβρίου 24, 2013

Επιστολή MusicHeaven προς Atlantis FM με αφορμή προαναγγελία συνέντευξης από τον κασιδιάρη


Ο MusicHeaven είναι ένας αξιόλογος ιστότοπος (και ηλεκτρονικό περιοδικό) με πλούσιο θεματολόγιο, ελκυστικός για όποιον ασχολείται με τη μουσική ή απλώς ενδιαφέρεται γι' αυτή. Ο Atlantis (μην περιμένετε να δώσω λινκ για δαύτον) είναι ένας άθλιος αντιδραστικός σταθμός, που έχει για σήμα του το «Α», δήθεν το αρχικό της επωνυμίας του, όμως το πλασάρει έτσι, ώστε να παραπέμπει στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό αχταρμά. Σκόπιμα, καθόλου τυχαία. Λίγο λαϊφστάιλ, λίγο λούμπεν, λίγο φασισμός. Ο σταθμός αυτός στο ξεκίνημά του εξέπεμπε χωρίς άδεια στη συχνότητα των 90,0 MHZ των FM, όταν ο 902 εξέπεμπε στους 90,2 MHZ, με αποτέλεσμα την παρεμβολή στην εκπομπή του 902, μέχρι και την ολοκληρωτική φίμωσή του σε κάποιες περιοχές του Πειραιά, θυμάμαι. Τυχαίο; Δεν νομίζω… Ο MusicHeaven συνεργαζόταν —όπως πληροφορούμαι από τη δημοσίευση του MusicHeaven που παραθέτω— με τον Atlantis —συνεργασία που δεν περιποιεί τιμή για τον συνεργαζόμενο, αλλά σήμερα πληροφορήθηκα από δημοσίευση του μουσικού ιστότοπου ότι η «επικείμενη» συνέντευξη του κασιδιάρη στον σταθμό οδήγησε τον MusicHeaven να διακόψει την εν λόγω συνεργασία, κι αυτό είναι προς έπαινο.

Τέλος ο κασιδιάρης είναι ο γνωστός κασιδιάρης, ο με «Κ» κεφαλαίο συνήθως γραφόμενος, χάριν ακριβολογίας, ως Κασιδιάρης (όπως λέμε αυτός είναι κύριος με «Κ» κεφαλαίο, κάπως έτσι!).

Δείτε στη συνέχεια τη δημοσίευση του MusicHeaven, με ημερομηνία 16-10-2013. Στον ιστότοπο η δημοσίευση ακολουθείται από πλήθος σχολίων, δεν τα διάβασα, αλλά με μια ματιά που έριξα διαπίστωσα ότι έχουν ενδιαφέρον, κυρίως όσον αφορά την αποκάλυψη του ρόλου του Atlantis.

Επιστολή MusicHeaven προς Atlantis FM με αφορμή συνέντευξη του Κασιδιάρη

Ένα από τα συνεργαζόμενα sites του MusicHeaven ήταν ο Atlantis FM.

Μέχρι σήμερα.

Αφορμή της λήξης της συνεργασίας μας ήταν ένα δελτίο τύπου με τίτλο «Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ATLANTIS» με σλόγκαν «στον Atlantis μιλάμε όλοι!».

Δεν θέλουμε συνεργάτες που να συνεργάζονται —έστω και ραδιοφωνικά— με συμμορίες νεοναζί, των οποίων οι αρχηγοί είναι στη φυλακή και έχουν εκθρέψει αποβράσματα της κοινωνίας, όπως ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα.

Ακολουθεί η σχετική επιστολή του MusicHeaven στον Atlantis:

Καλημέρα.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επικείμενη συνέντευξη του ακροδεξιού νεοναζιστή που θα φιλοξενήσετε στο στούντιό σας, σας ενημερώνουμε πως από σήμερα σταματάμε άμεσα κάθε συνεργασία με τον Ατλαντίς και θα εκδώσουμε σχετικό δελτίο τύπου για τη λήξη της συνεργασίας μας και τους λόγους αυτής.

Σας καλούμε επίσης να αποσύρετε ΣΗΜΕΡΑ το λογότυπο του MusicHeaven που βρίσκεται δεξιά στις σελίδες σας και να μην το χρησιμοποιήσετε ποτέ ξανά για κανένα λόγο.

Πόση υποκρισία, να ανεβάζετε δημοσίευση με τον νεοναζιστή και λίγο πιο κάτω να γράφετε «Καλό Ταξίδι, φίλε Παύλο».

Πόση ανευθυνότητα, να βάζετε έναν νεοναζιστή να μιλάει —χωρίς αντίλογο— σε χιλιάδες ψυχές που τώρα διαμορφώνονται.

Ντροπή σας.

Έτσι, για να προβάλλουμε αξιέπαινες πράξεις και στάσεις· μην ανασύρουμε (από τα σκατά) μόνο τη Σώτη ή τον Πορτοσάλτε.


Τετάρτη, Οκτωβρίου 02, 2013

Το προπατορικό αμάρτημα


Η σημερινή ανάρτηση Το προπατορικό αμάρτημα του εξαιρετικού ιστολόγου LeninReloaded (Αντώνη) είναι από τα κείμενα που τα διαβάζεις τα διαβάζω μήπως;) και νιώθεις να μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά σου. Γι' αυτό και την αναδημοσιεύω:


Μερικές μέρες, με πιάνουν τα διαόλια μου. Όπως όλον τον κόσμο, υποθέτω. Ιδιαίτερα τώρα, όπου τα διαόλια είναι κάτι σαν το πρωινό βούρτσισμα των δοντιών —ρουτίνα. Με πιάνουν τα διαόλια μου και ψάχνω να βρω τη ρίζα, την αιτία, την απαρχή, την πηγή των δεινών μου. Και συγκεκριμένα, του εξής δεινού: δεν αντέχω να ακούω την πλειοψηφία των συνανθρώπων μου. Μου σπάνε τα νεύρα. Προτιμώ να μιλάω με σκυλιά, γατιά, ψάρια, οτιδήποτε. Κινδυνεύω διαρκώς απ' τη μισανθρωπία. Και ο λόγος είναι ο εξής: αυτός ο συνδυασμός αλαζονείας, άγνοιας, πονηριάς, και βλακείας, που μοιάζει να έχει βγει από καλούπι, με μέθοδο βιομηχανικής παραγωγής. Από πού διάολο έρχεται τούτο το πράμα; Πώς έπνιξε τέτοιο κακό τούτο τον λαό;

Και λέω, απόψε που το σκέφτομαι: από τη λογική της ανάθεσης. Αυτή είναι η πηγή του κακού. Το προπατορικό αμάρτημα. Διότι, τι είναι η λογική της ανάθεσης; Είναι η λογική ότι κάποια πράματα σημαντικά για μένα θα τα κάνουν άλλοι για μένα, ώστε εγώ να αφιερωθώ… στις βλακείες. Δηλαδή, είναι η λογική ότι θα σκεφτούν άλλοι για μένα, θα αναλύσουν άλλοι για μένα, θα παλέψουν άλλοι για μένα, θα απεργήσουν άλλοι για μένα, θα βγάλουν το χτικιό άλλοι για μένα, θα βάλουν το χέρι στην τσέπη άλλοι για μένα, θα φάνε ξύλο άλλοι για μένα, για να μπορώ εγώ να παίζω τον ποιητή του τούιτερ, τον ζωγράφο του άι παντ, τον εραστή του τσατ και τον φιλόσοφο της μπυροκατάνυξης. Για να μπορώ να σκηνοθετώ την αποχή μου από τη ζωή μου ως συναρπαστικό δράμα με πρωταγωνιστή, σκηνοθέτη, παραγωγό και θεατή εμένα.

Σάββατο, Αυγούστου 31, 2013

Πειραιάς: Σήμερα η εκδήλωση στο Πασαλιμάνι για τη μεγάλη απεργία του 1923


ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Ο «Ριζοσπάστης» όπως κυκλοφόρησε στις 22/8/1923
καθώς η λογοκρισία αφαίρεσε τα κείμενα για την απεργία

Εκδήλωση στο μνημείο των 11 νεκρών εργατών στο Πασαλιμάνι, που δολοφονήθηκαν από την αστική τάξη στη μεγάλη απεργία της 23ης Αυγούστου του 1923, διοργανώνει η Γραμματεία Πειραιά του ΠΑΜΕ σήμερα Σάββατο, στις 8 το βράδυ, με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τη μέρα εκείνη, που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες για το εργατικό κίνημα.

Απέναντι στη βάρβαρη επίθεση της αστικής τάξης την περίοδο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Γραμματείας, «η εργατική τάξη εκείνη την εποχή σήκωσε ψηλά το ανάστημά της. Δεν παραδόθηκε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν άφησε την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία να κυριεύσουν τους χιλιάδες απελπισμένους. Οργανωμένη, μέσα από τα συνδικάτα της, έδωσε πολύτιμο αγώνα. Στόχευσε τους πραγματικούς αντιπάλους. Τη μεγάλη εργοδοσία και τα κόμματα που την υπηρετούν. Το ΣΕΚΕ (σ.σ.: μετέπειτα ΚΚΕ) πρωτοστάτησε στην οργάνωση και την καθοδήγηση των αγώνων των εργαζομένων».

Το ιστορικό

Η πολιτική κατάσταση της εποχής καθορίζεται από την ήττα στον μικρασιατικό πόλεμο. Στην κυβέρνηση βρίσκεται η «Επαναστατική Κυβέρνησις», των Πλαστήρα, Γονατά. Υπουργός Οικονομικών και υπεύθυνος για ζητήματα Εργατικής Πολιτικής είναι ο μεγαλοβιομήχανος Ανδρέας Χατζηκυριάκος.

Τετάρτη, Ιουλίου 31, 2013

Η καρδιά της δασκάλας


Στο τραγούδι του Βίρβου «ο δάσκαλος», ο τσιφλικάς ζητάει να του φέρουνε το δάσκαλο στο στρώμα για να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς… Το τραγούδι αφορούσε τον Αντύπα και την οργάνωση των κολίγων στον κάμπο της Θεσσαλίας.

Η δασκάλα

Μοίρα παράξενη έναν αιώνα μετά στον ίδιο κάμπο μια δασκάλα, η συντρόφισσά μας Κλαίρη Καψαχάτη, άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από το βάρος μιας αξίωσης: Να πάψει να 'ναι δασκάλα, να πάψει να οργανώνει εργαστήρια νοσηλευτικής, να πάψει να παλεύει για να μη λείπει τίποτα από την εκπαίδευση των παιδιών. Να πάψει να διδάσκει στα παιδιά αλληλεγγύη, να πάψει να τους μαθαίνει να νοιάζονται για τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Να πάψει να φροντίζει να γίνουν άνθρωποι σωστοί τα παιδιά για να γίνουν μετά νοσηλευτές, που ήταν η σπουδή τους. Να πάψει να αφιερώνει ώρες και ώρες μετά το ωράριο της δουλειάς για να γίνεται και η ίδια όλο και περισσότερο ολοκληρωμένος άνθρωπος, διευρύνοντας τις γνώσεις της για να μπορεί να 'ναι κάθε μέρα και καλύτερη μπροστά στα παιδιά, τα παιδιά της του ΕΠΑΛ της Λάρισας.

Η συντρόφισσά μας, παρότι με τσακισμένη ήδη την καρδιά (ενάμιση χρόνο πριν είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς), αρνήθηκε να «κάτσει στα αυγά της», να βολευτεί, να αποδεχτεί τη μετατροπή της από δασκάλα παιδιών σε «αενάως μετακινούμενο υπάλληλο», όπως διέτασσε η ηγεσία του υπουργείου παραγωγής των σύγχρονων σκλάβων. Έχοντας περάσει και η ίδια από τα θρανία του αγώνα επέμενε ό,τι έμαθε να το μεταδώσει και μάλιστα ενισχυμένο. Όταν την Πέμπτη ήρθε η απάντηση από την «Υπηρεσία» (τι άχαρη λέξη όταν αναφέρεται στο χώρο της εκπαίδευσης) ότι απορρίφθηκε η αίτησή της να παραμείνει στη θέση της, να μη μετακινηθεί, να συνεχίσει να διδάσκει τα παιδιά της, δεν το 'βαλε κάτω. Παρασκευή βράδυ ήταν στα γραφεία της ΕΛΜΕ. Να ενημερώσει τους συναδέλφους της και να οργανώσουν μαζί τα επόμενα βήματα. Η πίεση μεγάλη. Και μια καρδιά που το πάλευε δεν άντεξε. Το Σάββατο το απόγευμα την ώρα που κουβέντιαζε με το σύντροφο της ζωής της τον Νίκο και τα κορίτσια της… έσπασε. Την Κυριακή οι σύντροφοι την αποχαιρέτησαν σε πρώτο πρόσωπο, λέγοντας πως την κρατάνε στις καρδιές τους έτσι όπως ήτανε, «Λεβέντισσα, γνήσια, μ' αυτό το χαμόγελο στα μάτια σου»…

Πέμπτη, Ιουλίου 25, 2013

Στο καλό, αγαπημένε μας Νίκο…


Ο Νίκος Μαμαγκάκης

Άιντε και ντε!
Άιντε, τα τραίνα βούλιαξαν·
ένα μονάχο, καταμόναχο
έξω απ’ τις ράγες πήγαινε
με το νεκρό του ποιητή
και το νεκρό συνθέτη του,
με τους νεκρούς τους θαυμαστές…
Μια μαλακιάν ουρά καπνό
άφηνε μες στον ουρανό,
μεγάλο δάσος ορφανό,
μια μαλακιάν ουρά καπνό
στο μαραμένο δειλινό,
άιντε και ντε…


Στο καλό, αγαπημένε μας συνθέτη…

…κι ο κόκορας λαλεί μακριά…
Άιντε και ντε…

(πόσοι τον ακούν;)


Πέμπτη, Ιουνίου 20, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 3ο)


Το 3ο μέρος της (μέχρι στιγμής) τριλογίας «Ραγιάδες…» διαδραματίστηκε χτες και προχτές, 18 και 19 του μήνα, στις αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Απλώς δείτε τα αποτελέσματα, π.χ. σχολιασμένα στο άρθρο Σφάξε με αγά μου να αγιάσω του ιστολόγιου Αριστερά και Πολιτική, που το αναδημοσιεύει ο Redfly Planet (έχουν ενδιαφέρον και τα σχόλια), και βγάλτε συμπεράσματα, έστω κάποια συμπεράσματα,μιας και για την ανάλυση των αποτελεσμάτων αναγνωρίζω ότι απαιτείται οπωσδήποτε και η γνώση των ειδικών συνθηκών του χώρου, την οποία ίσως δεν την έχετε, όπως δεν την έχω κι εγώ —γι' αυτό και ίσως επανέλθω με κάποια ενδεχομένως 4η συνέχεια των «Ραγιάδων…» (ε, ναι, προεξοφλώ ότι και ύστερα από την οσοδήποτε εμβριθή ανάλυση οι… ραγιάδες θα μείνουν ακλόνητοι στη θέση τους, που να πάρει…).


Τρίτη, Ιουνίου 18, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 2ο)


Τα γεγονότα που περιγράφω είναι πρόσφατα· συνέβησαν πριν από λίγους μήνες έως και πριν από λίγες μέρες ή ώρες. Τόπος: Κάποια επιχείρηση στον χώρο των ΜΜΕ. (Si non è vero, è ben trovato: αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλή επινόηση, δηλαδή ταιριάζει για αληθινό).

Διανύουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Στην επιχείρηση το σχετικά καλό κλίμα των προηγούμενων ετών, όταν η επιχείρηση κατείχε ζηλευτή μεταξύ των ανταγωνιστριών της θέση από πλευράς κερδοφορίας, αρχίζει να κλονίζεται. Όμως ας δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη σειρά. Το καλό λοιπόν κλίμα του «παλιού, καλού καιρού» αναφέρεται τόσο στην ανταπόκριση της εργοδοσίας στις υποχρεώσεις της προς τους εργαζόμενους (τακτικές οι πληρωμές, αμειβόμενες οι υπερωρίες και η εργασία του Σαββατοκύριακου, κανονικά τα ρεπά κ.λπ.) όσο και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, όπου δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις ή συγκρούσεις, αφενός επειδή δεν είχε δοθεί αφορμή με κάποιες εξόφθαλμα προκλητικές ενέργειες από πλευράς εργοδοσίας στις οποίες οι εργαζόμενοι θα καλούνταν να αντιδράσουν, επομένως να τοποθετηθούν, οπότε θα αναπτύσσονταν οι διαφορετικές απόψεις των εργαζομένων και θα σημειώνονταν οι επακόλουθες αντιπαραθέσεις, και αφετέρου επειδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν αναπτύξει κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα για τον ταξικό προσανατολισμό της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, των σωματείων τους. Μάλλον, λοιπόν, επικρατούσε η λεγόμενη εργασιακή ειρήνη. Στο τοπίο αυτής της εργασιακής ειρήνης ας εντάξουμε κάποιες ψιλογκρίνιες από πλευράς εργοδοσίας οσάκις γινόταν καμιά κινητοποίηση, κυρίως των δημοσιογράφων, στην οποία «εκ καθήκοντος» συμμετείχαν οι εργαζόμενοι, χωρίς να αναπτύσσουν άλλη δραστηριότητα όπως ζύμωσης κάποιων προωθημένων ταξικών θέσεων στον χώρο ή έκδοσης ιδιαίτερης ανακοίνωσης συμμετοχής στην εκάστοτε απεργία. Ακόμη ας σημειώσουμε ότι σ’ αυτό το περιβάλλον εργασιακής ειρήνης είτε ευδοκιμούσε είτε, έστω, γινόταν ανεκτή ή δεν ξένιζε η υπερψήφιση από τους εργαζόμενους δημοσιογράφους της επιχείρησης ως εκπροσώπου τους στην ΕΣΗΕΑ του προσώπου που υποδείκνυε τεχνηέντως, εμμέσως ή αμέσως, η εργοδοσία!

Αλλά, ως γνωστόν, και οι πιο δυνατές φιλίες, πολύ περισσότερο οι κατ΄ επίφαση ή οι κατά σύμβαση φιλίες ή οι λυκοφιλίες, στα δύσκολα δοκιμάζονται. Και τα δύσκολα, καθώς η κρίση και γινόταν βαθύτερη και σωρευτικά επενεργούσε στα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα, δεν άργησαν να εμφανιστούν και σ’ αυτόν τον "παράδεισο" εργασιακής ειρήνης, σ’ αυτήν την επιχείρηση. Άρχισαν κάποιες απολύσεις, ακολούθησαν καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, περικοπές στην αμοιβή των υπερωριών και της εργασίας του Σαββατοκύριακου, δόθηκε συνέχεια με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων (στο όνομα της κρισιακής συγκυρίας, βέβαια —μην πάει ο νους σας στο "κακό", ότι η επιχείρηση δεν αγαπάει και δεν πονάει τους εργαζόμενους), με παγιωμένη πλέον την καταβολή των δεδουλευμένων με καθυστέρηση κάποιων μηνών, μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ της τυπικής σύγχρονης (με την έννοια της συμμόρφωσης στην γενικευμένη ανά τη χώρα αντεργατική επέλαση στο όνομα ή εξαιτίας, αν θέλετε, της κρίσης) επιχείρησης με όλα τα σχετικά κομμάτια: ατομικές συμβάσεις, νέες μειώσεις αποδοχών, απειλές και εκφοβισμός για επικείμενες μαζικές απολύσεις έως και κλείσιμο της επιχείρησης, προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων κ.λπ. Αυτά όλα από πλευράς εργοδοσίας. Και οι εργαζόμενοι; «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… Απροετοίμαστοι απέναντι στη μελετημένη επίθεση της πάντα έτοιμης να προασπίσει τα συμφέροντά της εργοδοσίας, απαίδευτοι στους ταξικούς αγώνες, άλλοι ακόμη και με εχθρική στάση απέναντι σ’ αυτούς κι άλλοι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα αφεντικά αποβλέποντας στην εύνοιά τους, αλλά και με σημαντική μερίδα εργαζομένων με υποφώσκουσα έως εκδηλωμένη διάθεση να αντιδράσουν. Αυτοί οι τελευταίοι βιώνουν πολυεπίπεδο δράμα. Γι’ αυτούς η επίθεση της εργοδοσίας, πέρα από τις εργασιακές και οικονομικές επιπτώσεις, τις οποίες υφίστανται και αντιλαμβάνονται και αυτοί όπως όλοι οι συνάδελφοί τους, σημαίνει κάτι ακόμη: την ηθική υποχρέωση, το ταξικό τους χρέος να αντιδράσουν. Αλλά πώς; Μόνοι; Ασφαλώς όχι! Λογικό κι επόμενο να αναζητήσουν στηρίγματα στις υπάρχουσες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης (ΕΣΗΕΑ κ.λπ.). Βρίσκουν όμως από αυτές τη στήριξη που αναζητούν; Χμ!…

Παρασκευή, Ιουνίου 14, 2013

Ραγιάδες… (Μέρος 1ο)


Το περιστατικό που περιγράφω συνέβη πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια.

Καλοκαίρι, απομεσήμερο, ζέστη. Τρεις και κάτι η ώρα, ώρα που σχολάνε οι εργαζόμενοι στις δημόσιες υπηρεσίες, κι εγώ, μαζί με όσους δεν έχουν πάρει άδεια, περιμένω υπομονετικά το τρένο για τον Πειραιά, στην αποβάθρα του ηλεκτρικού στην Ομόνοια. Ο κόσμος που έχει μείνει στην Αθήνα έχει αυτή την εποχή αραιώσει, αλλά έχουν επίσης αραιώσει και τα δρομολόγια. Αποτέλεσμα, το στρίμωγμα το ίδιο όπως κι όταν δεν είναι περίοδος διακοπών, αλλά ο χρόνος αναμονής μεγαλύτερος. Κάποτε, τέλος πάντων, φτάνει ο συρμός. Μπαίνω από την μπροστινή πόρτα του πρώτου βαγονιού και βρίσκω θέση… «καθημένων δι’ ορθίους», όπως περιπαιχτικά έλεγε κάποιος φίλος μου τις προνομιούχες εκείνες θέσεις όπου οι όρθιοι έχουν την πολυτέλεια να ακουμπούν την πλάτη τους στην πλάτη των καθισμάτων (στα οποία κάθονται οι… «καθήμενοι»!). Βρίσκομαι λοιπόν όρθιος, ακουμπισμένος στην πλάτη του ακριανού αριστερού καθίσματος της πρώτης τετράδας καθισμάτων του συρμού, επομένως κοιτάζω προς τα πίσω και μπορώ να δω, μετ’ εμποδίων οπωσδήποτε, μέχρι το βάθος του δεύτερου βαγονιού του συρμού. Κάποια στιγμή παρατηρώ εκεί στο βάθος κάποια αναταραχή, κάποιες περίεργες μετακινήσεις των επιβατών. Συγκεντρώνω την προσοχή μου και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει· στ’ αλήθεια είναι κάτι πρωτοφανές, κάτι που δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ένας ψηλός κρεμανταλάς, 35 με 40 χρονών, κρατάει με το ‘να χέρι και σφίγγει στο στήθος του μια τεράστια χαρτοσακούλα, ανοιχτή, γεμάτη με σπόρια, λιόσπορους όπως διαπίστωσα στη συνέχεια. Με τ’ άλλο χέρι βουτάει από την ανοιχτή σακούλα σπόρια, τα φέρνει στο στόμα, όπου αφού τσίκι-τσίκι βγάλει τον καρπό, φτύνει τα φλούδια αναιδέστατα, χωρίς να παίρνει καμία προφύλαξη, το αντίθετο θα ‘λεγα, φαίνεται πως το κάνει επίτηδες, προφανώς για να προκαλέσει· φτύνει τα φλούδια κυριολεκτικά στο πρόσωπο των συνεπιβατών του, οι οποίοι έκπληκτοι προσπαθούν να απομακρυνθούν από το πεδίο βολής του. Οι βαλλόμενοι επιβάτες μετακινούνται, πολλές φορές στριμωχνόμενοι άγρια, αρκεί να μπορέσουν να βρουν λίγο τόπο να σταθούν μακριά από το λιοσποροφάγο ζώο, γύρω από το οποίο δημιουργείται μία… νεκρή ζώνη. Θα ‘λεγε κανείς ότι, τέλος πάντων, βρέθηκε κάποιος απροσάρμοστος (με «αποκλίνουσα συμπεριφορά», που λένε), τρελός ίσως, και οι υπόλοιποι, οι λογικοί, συνετά πράττοντας, έδωσαν τόπο στην οργή με τον τρελό να τα βάλουμε τώρα;») και του παραχώρησαν τον ζωτικό χώρο που χρειαζόταν για την απρόσκοπτη ζωώδη διεργασία του, και ότι έτσι έληξε το ζήτημα. Αμ δε! Ύστερα από λίγο το λιοσποροφάγο ζώο, βρίσκοντας μάλλον ανιαρό να φτύνει τα φλούδια χωρίς να ασχολείται κανείς μ’ αυτή του την πράξη (και μ’ αυτόν, επομένως) και κυρίως χωρίς να ενοχλείται κανείς απ’ αυτή του την πράξη (και απ’ αυτόν, επομένως), το βλέπω να μετακινείται και να πλησιάζει τους επόμενους στόχους του! Αυτοί αντιδρούν όπως και οι προηγούμενοι, και το σκηνικό επαναλαμβάνεται, με αργό ρυθμό, συνεχώς. Το περίεργο είναι ότι, ενώ πλέον όλοι έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει, κανείς δεν επιχειρεί να του κάνει κάποια παρατήρηση, να τον ανακαλέσει σε τάξη, κάτι να πει τέλος πάντων. Το λιοσποροφάγο ζώο κάποια στιγμή έχει χτενίσει το δεύτερο βαγόνι απ’ άκρου σ’ άκρο και έχει μπει στο πρώτο βαγόνι, το βαγόνι μου. Έχουμε περάσει την Καλλιθέα και ο κόσμος έχει αρκετά αραιώσει. Αρχίζω να ανησυχώ, γιατί ο κίνδυνος να βρεθεί δίπλα μου είναι πλέον ορατός. Δεν θέλω να φύγω κι έτσι να τον αποφύγω, όπως εύκολα πλέον κάνουν τώρα οι υπόλοιποι επιβάτες, μιας και τώρα η μετακίνηση μέσα στο βαγόνι δεν είναι προβληματική. Ήδη πηγαίνουμε προς το Φάληρο, όταν βρίσκεται απέναντί μου. Τον καρφώνω με το βλέμμα μου, γεμάτος οργή:

Τετάρτη, Ιουνίου 12, 2013

Ο κυβερνητικός διπρόσωπος…


Λάβρος ο κυβερνητικός διπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου στη σημερινή του παράσταση, στον ρόλο που έχει αναλάβει, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»…


Ο ίδιος "αστέρας" πριν από ενάμιση χρόνο περίπου:


Τι λέτε; Περνάει τις εξετάσεις; Ή πρέπει να προχωρήσει, αυτός και όλος ο θίασος, και εις χοιρότερα (ισχυρότερα απέναντι στους εργαζόμενους —το ίδιο είναι) για να πάρουν τα εύσημα από τους εντολοδότες τους;

Ας αναλογιστούμε οι εργαζόμενοι τις ευθύνες μας απέναντι σ' αυτόν τον θίασο. Το ρεπερτόριό του έχει κι άλλα δράματα, κακόγουστες φάρσες και τραγωδίες για τον λαό…

12 Ιουνίου 2013, ώρα 9:30 π.μ.:(Της νύχτας τα καμώματα…) Ό,τι κουτσό έγραψα, βιαστικά κιόλας, χτες βράδυ, ας το συμπληρώσω σήμερα, για να μπορεί να σταθεί σωστά στα πόδια του. Όταν έγραφα «Ας αναλογιστούμε οι εργαζόμενοι τις ευθύνες μας απέναντι σ' αυτόν τον θίασο», δεν εννοούσα, βέβαια, απλώς να αλλάξουμε θίασο· εννοούσα να αλλάξουμε και τον θιασάρχη· να γίνει πρωταγωνιστής ο λαός! Να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού, αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός των λαϊκών αγώνων!


Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

Μία πτυχή της "αξιολόγησης" των σχολείων και των εκπαιδευτικών


Το πανό αποτυπώνει επιγραμματικά τι σημαίνει "αξιολόγηση"
Προχτές, στην προηγούμενη ανάρτησή μου με τίτλο Το «ζην» το 'χουμε εξασφαλισμένο! Πάμε για το «ευ ζην»! προσπάθησα να διατυπώσω πώς βιώνει ένας μικρός μαθητής των πρώτων τάξεων του δημοτικού —αλλ' όχι μόνο αυτός— τις αντιπαιδαγωγικές, εκτός των άλλων, δράσεις που επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας στην επιδίωξή του να διαμορφώσει το «σχολείο της αγοράς» —ξέρετε, αυτό που είναι ανοικτό στις ανάγκες της αγοράς, αυτό που αντί για μόρφωση προσφέρει κατάρτιση κ.λπ. Χτες διάβασα μιαν ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών «Ρόζα Ιμβριώτη» με τίτλο Να μπλοκαριστεί η αξιολόγηση[1] στην πράξη και διαπίστωσα ότι η περιβόητη αξιολόγηση του αγοραίου υπουργείου κρύβει, εκτός των άλλων, και μια πονηρή πτυχή, η οποία όχι μόνο καλύπτει, αλλά και παροτρύνει την ευδοκίμηση κάθε πονηρού εξαμβλώματος τύπου ΕΥΖΗΝ, κάθε εργαλείου δηλαδή που προορίζεται να ικανοποιήσει, σε βάρος μάλιστα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, συγκεκριμένες ανάγκες της αγοράς, ακόμη και ανάγκες τεχνητά διογκούμενες, που δεν ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες της λαϊκής οικογένειας αλλά στις κερδοσκοπικές επιδιώξεις συγκεκριμένων επιχειρηματικών κύκλων.

Απόσπασμα από το παράρτημα της απόφασης για την αξιολόγηση
Η Υπουργική Απόφαση για την αξιολόγηση αναφέρει (βλέπετε παραπλεύρως εικόνα με το σχετικό απόσπασμα από το παράρτημα τηςαπόφασης) ότι κριτήριο αξιολόγησης στον τομέα Προγράμματα, Παρεμβάσεις και Δράσεις Βελτίωσης είναι η:

5.2. Ανάπτυξη και εφαρμογή σχεδίων δράσης για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου

όπου δράση συνιστά και το πρόγραμμα ΕΥΖΗΝ —θυμηθείτε το… νόθο αρκτικόλεξο:ΕΥΖΗΝ=Εθνική δράση Υγείας για τη ΖωΗ των Νέων! Αμ πώς! Στην τύχη γράφεται ό,τι γράφεται;

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

[1] Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει πλήθος άρθρων, σχολίων και απόψεων για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, ποικίλης ιδεολογικής απόχρωσης. Το ιστολόγιο αυτό δεν επιδίωξε ποτέ να καταταγεί στα λεγόμενα —απατηλώς, λόγω του ανεδαφικού τού πράγματος— αμερόληπτα ιστολόγια· τουναντίον δεν αποκρύπτει τις επιλογές του. Σ' αυτό το πλαίσιο κι επειδή στην παρούσα ιστογραφή μόλις αγγίζω μία μονάχα πτυχή του τεράστιου θέματος της αξιολόγησης, για πληρέστερη ενημέρωσή σας σας συστήνει, εκτός από την παραπάνω ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών «Ρόζα Ιμβριώτη», το άρθρο Η αξιολόγηση σχολείου και εκπαιδευτικού. Την ίδια την υπουργική απόφαση για την αξιολόγηση μπορείτε να τη δείτε εδώ, τη δε σχετική εγκύκλιο για την αξιολόγηση εδώ.


Παρασκευή, Ιουνίου 07, 2013

Το «ζην» το 'χουμε εξασφαλισμένο! Πάμε για το «ευ ζην»!


Προεισαγωγικά, ολίγα γλωσσικά. Το 1963, δεκαπεντάχρονος μόλις, από τα πρώτα μέλη της «Δημοκρατικής Κίνησης Νέων "Γρηγόρης Λαμπράκης"», πρόδρομης οργάνωσης της «Νεολαίας Λαμπράκη», έγραφα «Ο Λαμπράκης ζη», γραφή που σήμερα ξενίζει· θα γράψουμε σήμερα «ζει», αφού πλέον έχουμε εντάξει και αυτό το, νομίζω, τελευταίο δύστροπο ρήμα, με την περίεργη κατάληξη στο β' και γ' ενικό του ενεστώτα (ζω, ζης, ζη κάποτε, ζω, ζεις, ζει σήμερα), στο κλιτικό σύστημα της νεοελληνικής. Όμως μάς έχει μείνει σαν απολίθωμα το απαρέμφατο αυτού του ρήματος (όλα τα απαρέμφατα, απολιθώματα είναι, εξάλλου): το ζην, όπως στις φράσεις: τα προς το ζην, ζην επικινδύνως, εξεμέτρησε το ζην, ευ ζην, ίσως μόνο αυτές. Aπαρέμφατο δεν υπάρχει στη νεοελληνική, οπότε δεν συνιστά ένταξη στο κλιτικό σύστημα της νεοελληνικής αλλά λάθος η γραφή τού ζην με ει, όπως συνήθως γράφονται τα απαρέμφατα, πχ: το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, οδηγείν επικινδύνως κ.λπ.

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αν κάποιος μάς υποσχεθεί ότι θα μας εξασφαλίσει το «ευ ζην», μάλλον θα του αντιτείνουμε να μπορέσει να μας εξασφαλίσει πρώτα το «ζην», γιατί κι αυτό ακόμη είναι για πολλούς από μας το ζητούμενο σήμερα. Το «ευ ζην» θυμίζει σ' αυτούς τη γνωστή ρήση «να φάμε δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη γυρεύουμε»! Και πράγματι, στα δημόσια σχολεία της ντροπής, τα υποχρηματοδοτούμενα, τα εγκαταλειμμένα, τα καταργούμενα ή συγχωνευόμενα, τα χωρίς δασκάλους, χωρίς εποπτικά μέσα, χωρίς θέρμανση, με υποσιτιζόμενα παιδάκια, με παιδάκια που απέχουν από το μάθημα της φυσικής αγωγής (γυμναστικής) επειδή οι γονείς τους δεν έχουν χρήματα να τα πάνε σε γιατρό για να τα εφοδιάσουν με το απαραίτητο «χαρτί γιατρού», όπου η προληπτική ιατρική φροντίδα είναι… ανέκδοτο, αφού και αυτή η θεραπευτική ιατρική είναι απαγορευτική για πολλούς, ε λοιπόν σ' αυτά τα σχολεία έρχεται το ακατονόμαστο «διά βίου πάθησης» Υπουργείο Παιδείας να πουλήσει (κυριολεκτικά!) προγράμματα «ευ ζην», καλοζωίας, δηλαδή, αν δεχθούμε τη νοηματική ολίσθηση επί τα χείρω του αρχαίου «ευ ζειν», το οποίο υπονοεί την ενάρετη ζωή και όχι το «να περνάμε καλά» των Νεοελλήνων. Θαυμάστε το (από τη σχετική ιστοσελίδα του Υπουργείου):

Απ! Ληστεία!


Ο εκφωνητής στις χθεσινές ειδήσεις:

H Ολομέλεια της Βουλής ψήφισε το απόγευμα της Πέμπτης με μεγάλη πλειοψηφία, 234 ψήφων υπέρ, τη διεύρυνση του κατηγορητηρίου εναντίον του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου με το αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία, σε βαθμό κακουργήματος.

Κι εγώ, που παράκουσα, νόμισα πως παραπέμφθηκε με το αδίκημα της απληστίας!…

Όχι τίποτ' άλλο, δηλαδή, αλλά δεν είμαστε (εγώ δεν είμαι, αλλά χρησιμοποιείται, ως αρμόζει, πληθυντικός μεγαλοπρέπειας, όπως λέμε: «ημείς ο Αυτοκράτωρ») ίσα κι όμοια, κύριε Παπακωνσταντίνου: Για απιστία στην υπηρεσία κατηγορήθηκα κι εγώ· για απληστία, όχι!

Κυριακή, Απριλίου 28, 2013

Εργατική Πρωτομαγιά 2013


Η απεργία δεν είναι αργία! Επομένως, εσείς που λυσσάξατε για μεταφορά της «αργίας της Πρωτομαγιάς» (και τελικά το καταφέρατε —δική σας γαρ η εξουσία, ακόμη), μεταφέρατε την αργία (αλλά κι αυτή στο στομάχι σάς κάθεται, το ξέρουμε)· η απεργία έμεινε —αμ πώς αλλιώς;— για την 1η του Μάη, την ημέρα μας. Μέχρι να γίνουν όλες οι μέρες του χρόνου δικές μας! Εσείς με την αργία σας και εμείς με την απεργία μας. Εσείς στο ταμείο σας να μετράτε τις εισπράξεις της κενότητάς σας· εμείς στους δρόμους και τις πλατείες για το δίκιο των Ανθρώπων… Η φετινή Πρωτομαγιά καταφέρατε να αναδείξει πιο καθαρά τη διαφορά του κόσμου σας και του κόσμου μας, την αδυσώπητη ταξική πάλη!

Το βίντεο που ακολουθεί το 'φτιαξα με βάση ένα λεύκωμα από γκραβούρες, αφίσες, φωτογραφίες και έργα τέχνης με θέμα την εργατική Πρωτομαγιά, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΟΔΗΓΗΤΗΣ» το 1986, με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας από τα γεγονότα του Σικάγου το 1886, που οδήγησαν στην καθιέρωση της 1ης του Μάη ως γιορτής των εργατών. Η μουσική, από τον «Ηπειρώτικο χορό» του Σκαλκώτα.


Παρασκευή, Απριλίου 19, 2013

Διώξεις, συλλήψεις και εκδόσεις πολιτικών προσφύγων


Στο σημερινό πανελλαδικό συλλαλητήριο των συνταξιούχων στην Αθήνα, στο οποίο συμμετείχα, κάποιος συναγωνιστής μοίρασε μια δισέλιδη ανακοίνωση - καταγγελία - διαμαρτυρία της «Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν», την οποία θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να την αναδημοσιεύσω (βρίσκεται αναρτημένη, όχι όμως στην έκταση που έχει στο φύλλο που μοιράστηκε, στον ιστότοπο της Επιτροπής http://oagonas.blogspot.com/), επειδή αφενός περιέχει ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία ασφαλώς αγγίζουν κάθε ευαισθητοποιημένο ενεργό πολίτη, και αφετέρου επειδή τα στοιχεία αυτά δεν τα βρίσκει εύκολα κανείς, τουλάχιστον τόσο λεπτομερειακά και ολοκληρωμένα, ούτε στα προοδευτικά ΜΜΕ (για τα αστικά, ούτε λόγος) —όχι βέβαια λόγω σκοπιμότητας αλλά λόγω αδυναμίας κάλυψής τους (τι να πρωτοπρολάβουν…).

Ακολουθεί η ανακοίνωση της Επιτροπής (διατηρείται η σύνταξη και η ορθογραφία):

Συνεχίζεται δίωξη και συλλήψεις των πολιτικών προσφύγων από την Τουρκία!

Ακόμα ένας άλλος σύντροφος μας με διεθνές ένταλμα συνελήφθηκε και φυλακίστηκε!

Από το 2000 ο ιμπεριαλισμός πέρασε και πάλι στην επίθεση για να δυναμώσει ακόμη περισσότερο την κυριαρχία του και τις αποικιοκρατικές πολιτικές του στη Μέση Ανατολή. Τα καλύτερα στηρίγματα αυτού του σχεδίου είναι η Τουρκία και το Ισραήλ και σήμερα σημαντικότερο ρόλο για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου παίζει η Τουρκία. Ο ιμπεριαλισμός, για να διασφαλίσει τις αποικίες του στη Μέση Ανατολή προσπαθεί αφενός να αφανίσει τον επαναστατικό αγώνα στην Τουρκία, και αφετέρου μέσω της Τουρκίας να προωθεί τις δραστηριότητές του στις χώρες της περιοχής μας. Δύο είναι οι βασικοί κρίκοι αυτού του σχεδίου:

Κυριακή, Μαρτίου 31, 2013

Είναι ζήτημα ήθους πρωτίστως


Εναλλακτικοί τίτλοι:
  • Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια
  • Σέρνοντας τον χορό του διαλόγου
  • Πάμε κατά διαλόγου…

Ο διάλογος που ακολουθεί έγινε (κι αυτός) στο πλαίσιο του διαλόγου του προσυνεδριακού, ανάμεσα σε μένα (Λ) και τον καλό φίλο και σύντροφο Χ, στο καθιστικό του σπιτιού μου, όπου οι δύο μας βρεθήκαμε να πίνουμε το καφεδάκι μας και, κατά τη συνήθειά μας ή κατά τον χαρακτήρα μας, καθότι της λακωνικής σχολής αμφότεροι, διακόπταμε κάπου κάπου τη σιωπή μας για να ανταλλάξουμε δυο–τρεις φράσεις, κι ύστερα πάλι επιστρέφαμε στο γνώριμό μας, το απάνεμο λιμάνι της σιωπής. Μιας σιωπής που άλλες φορές, όταν τύχει να βρισκόμαστε στο ύπαιθρο κοντά στη φύση, είναι ρεμβασμός· άλλες φορές, σε δημόσιους χώρους θορυβώδεις, είναι λογισμός· άλλες φορές είναι κάτι άλλο (αναδρομή, αναστοχασμός, προβληματισμός κ.λπ.)· άλλες φορές… απλώς σιωπή! Αυτή τη φορά ήταν η… εφημερίδα που κρατούσε ο καθένας μας στα χέρια του και δεν την άφηνε ακόμα κι όταν διακόπταμε τη σιωπή και μιλούσαμε, μιας και ξέραμε ότι αυτό ήταν προσωρινό, ένα μικρό ιντερμέτζο ομιλίας στη συμφωνία της σιωπής μας —είπαμε, της λακωνικής σχολής, φανατικοί…

Λ: (μονολογώντας μάλλον παρά απευθυνόμενος στον φίλο μου): Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια…

Χ  Γιά στάσου, τι θες να πεις; Βλέπω ότι διαβάζεις τον προσυνεδριακό διάλογο. Σ’ αυτόν αναφέρεσαι; Και τι υπονοείς;

Λ  (ξαναμμένος κάπως, γι’ αυτό κι αφήνει την εφημερίδα. Εδώ σηκώνει συζήτηση! Είπαμε, Λάκωνες, αλλά όχι και μουγγοί): Τι γνώμη έχεις για τη χρησιμότητα, τη σκοπιμότητα και τα όρια του προσυνεδριακού διαλόγου;

Χ: Κοίταξε, επειδή εμένα δεν με κέντρισε κάτι ώστε να μου δημιουργηθούν τέτοια ερωτήματα, όπως φαίνεται ότι έγινε μ’ εσένα, θα ‘ταν καλύτερα, πιο εποικοδομητικό εννοώ, να μου έλεγες εσύ την άποψή σου, την οπωσδήποτε επεξεργασμένη σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, παρά να απαντήσω εγώ αυτοσχεδιάζοντας εκ των ενόντων αυτή τη στιγμή.

Λ: Εντάξει, δίκιο έχεις. Λοιπόν, ξέρεις, σε κάθε διαδικασία οι γνωστικοί φροντίζουν να φυλάγονται από τις κακοτοπιές. Φροντίζουν από πριν να βάζουν τους αναγκαίους κανόνες, να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα, όχι για την περίπτωση που όλα κυλίσουν ομαλά αλλά για το εντελώς αντίθετο, για την περίπτωση δηλαδή που παρουσιαστεί κάποια δυσκολία, κάποια αναποδιά, που εμφανιστεί κάποιος ή κάποιοι ιδιότροποι, δύστροποι, απείθαρχοι ή, ακόμη, αντικοινωνικοί ή ό,τι άλλο, οι οποίοι ηθελημένα ή αθέλητα με τη συμπεριφορά τους θα απειλήσουν να δυναμιτίσουν τη διαδικασία. Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένα ταξιδιωτικό γραφείο διοργανώνει μιαν εκδρομή. Η όλη διαδικασία μήπως δεν υπόκειται σε κάποιους κανόνες, πολλές φορές υπό τη μορφή συμφωνητικού, αλλά και άγραφους ή προφορικούς; Κι αυτοί οι άγραφοι κανόνες, κι αυτοί είναι το ίδιο σημαντικοί με τους γραφτούς. Η φιλία μας, η σχέση μας σε τέτοιους, άγραφους, κανόνες (και αρχές!) δεν υπακούει; (παύση)

Χ: Έλα, έμπαινε στο παρασύνθημα.

Πέμπτη, Μαρτίου 28, 2013

Φώτης Αγγουλές, im memoriam


Ο Φώτης Αγγουλές
Σαν σήμερα, στις 28 Μαρτίου 1964, πεθαίνει ο κομμουνιστής λαϊκός ποιητής Φώτης Αγγουλές. Στη μνήμη του αφιερωμένη η σημερινή μου ιστογραφή, η οποία, κατά ευτυχή σύμπτωση, δεν θα μπορούσε να εύρισκε πιο ταιριαστό "προοίμιο" από την προηγούμενη ανάρτησή μου «Μπάυρον» για το 1821 —και όχι μόνο. Τα βιογραφικά στοιχεία που παραθέτω στη συνέχεια είναι παρμένα κατά βάση από το πόρταλ 902.gr. Στο τέλος μπορείτε ν' ακούσετε ένα ποίημα του Αγγουλέ, το «Μπιρ Χακίμ», μελοποιημένο από τον Θωμά Μπακαλάκο και τραγουδισμένο από τη έξοχη Σοφία Μιχαηλίδου. Δεν το διάλεξα τυχαία, αλλά επειδή κι αυτό δένει με την προηγούμενη ανάρτησή μου, είναι η φυσική συνέχειά της, και το σημερινό ποίημα, το «Μπιρ Χακίμ», πρέπει να διαβαστεί μαζί με το ποίημα «Μπάυρον» της προηγούμενης ανάρτησης. Απολαύστε την υπέροχη μελωδία, αλλά προπαντός προσέξτε τους στίχους!

Γεννημένος το 1911 στο Τσεσμέ και μεγαλωμένος στη Χίο, ο Φ. Αγγουλές έρχεται σε επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με την Κατοχή καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, όπου τον Απρίλη του 1944 συλλαμβάνεται για την ΕΑΜική του δράση από τους Άγγλους και μαζί με άλλους κομμουνιστές κλείνεται σε φυλακή της Παλαιστίνης. Από κει σε διάφορα στρατόπεδα και τέλος στο κολαστήριο του Ντεκαμερέ. Τέλη Νοέμβρη του 1945 απελευθερώνεται και επιστρέφει στη Χίο (χωρίς τη γυναίκα του —δεν το επέτρεψαν οι Άγγλοι), όπου συνεχίζει να αγωνίζεται, και, βέβαια, οι διωγμοί εναντίον του δεν σταματούν.

Στις 10 Γενάρη 1946 ο ταγματάρχης διοικητής της Χωροφυλακής Χίου, ο Ντουβλάς Ελευθέριος, ενημερώνει εγγράφως το Γραφείο ΧΙ/Γ του Γενικού Επιτελείου Στρατού ότι «ο Φώτης Αγγουλές […] εδηλητηριάσθη ψυχικώς, διεστράφη πνευματικώς και επίστεψε εις τας ιδέας του κομμουνισμού. Κλεισθείς δε υπό των Συμμαχικών Δυνάμεων εις Ντεκαμερέ, ετελειοποίησε τας αντεθνικάς ιδέας του». Παρακάτω ο διοικητής ενημερώνει το ΓΕΣ ότι «εις τον εν λόγω ασπασθέντα τας κομμουνιστικάς ιδέας, επεδείχθη η συνήθης δήλωσις, συνταχθείσα συμφώνως προς τας σχετικάς διαταγάς». Και το έγγραφο καταλήγει: «Την υπογραφήν της δηλώσεως ηρνήθη επιμόνως. Έκτοτε παρακολουθείται η δράσις του».

Με την ανάπτυξη της πάλης του Δημοκρατικού Στρατού, ο Αγγουλές τυπώνει έντυπα του ΔΣΕ κρυμμένος σε μια στέρνα στο Βατάδο. Εκεί μια μέρα του Μάρτη του 1948 συλλαμβάνεται, δικάζεται από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Αγγουλές γλύτωσε την εκτέλεση χάρη στον ξεσηκωμό όλου του νησιού και τις διεθνείς διαμαρτυρίες. Δεσμώτης επί οκτώ χρόνια στα κολαστήρια Βούρλων, Μακρονήσου, Κεφαλονιάς, Αλικαρνασσού, Ιτζεδίν, του νοσοκομείου «Άγιος Παύλος» και Κέρκυρας, αποφυλακίστηκε βαριά άρρωστος το 1956. Επιστρέφει στη Χίο και "ζει" παρακολουθούμενος…

Τρίτη, Μαρτίου 26, 2013

Εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού» στην Μπρατισλάβα


Την είδηση τη διάβασα πρώτη φορά στο ιστολόγιο του Redfly Planet: Στις 30 του Μάρτη γίνονται τα εγκαίνια του «Μουσείου των Εγκλημάτων του Καπιταλισμού», στην Μπρατισλάβα, την πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Η Σοσιαλιστική Ένωση Νεολαίας της χώρας (Socialistický Zväz Mladých, γνωστή από παλιά με τα αρχικά της SZM ως η οργάνωση νεολαίας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας) καλεί σε συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας (Slobody) της πόλης, την ίδια μέρα, στις 2:00 τ' απόγευμα. Η είδηση βρίσκεται και στον ιστότοπο της οργάνωσης εδώ και εδώ. Το βιντεάκι, διάρκειας 4,5 λεπτών, που προπαγανδίζει τη συγκέντρωση για το άνοιγμα του μουσείου, και βρίσκεται στον ιστότοπο της SZM (ο πρώτος δεσμός που δίνω), αλλά και στον Redfly Planet, έχει τις λεζάντες στα σλοβακικά. Παρακάτω όμως μπορείτε να δείτε το ίδιο βιντεάκι με υπότιτλους στα ελληνικά (μετάφραση και επεξεργασία από μένα). Προσέξτε τις αναφορές στη χώρα μας: στο 1:22 ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος και στο 2:13 η χούντα των συνταγματαρχών.



Δευτέρα, Μαρτίου 25, 2013

«Μπάυρον»


Έτσι, καθώς βρισκόμουνα αυτές τις μέρες στην Αρεόπολη με τους οπλαρχηγούς να κηρύσσουν τον Ξεσηκωμό, ύστερα στην Καλαμάτα, την Τριπολιτσά, την Πάτρα… Κι ύστερα στην αγαπημένη μας Κύπρο (…αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα…), νά σου, μπροστά μου ο αγαπημένος μου ποιητής, ο Φώτης Αγγουλές. Η Επανάσταση του 1821, οι λαϊκοί αγώνες, ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων, το σημερινό μάτωμα των λαών της Ελλάδας και της Κύπρου από τη βαρβαρότητα του —σάπιου— καπιταλισμού, οι εργάτες που αντιπαλεύουν τη λαίλαπα που οι εκμεταλλευτές τους έχουν εξαπολύσει, όλα μες στο μυαλό μου σαν ένα καρουζέλ εικόνων που στριφογυρίζουν ασταμάτητα, σε μια ενότητα που δεν γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια. Και η φωνή του ποιητή διαχρονική, η ματιά του διορατική, οι ιδέες του λεπίδι κοφτερό.

Α, βέβαια! Είναι η επέτειος του Ξεσηκωμού, στις 25 Μάρτη σύμφωνα με τον ύπουλο και υστερόβουλο ορισμό της, ως προς την επιλογή της ημερομηνίας, από τους κρατούντες. Ας είναι· εμείς τον γιορτάζουμε και τον τιμούμε κατά πώς πρέπει τον επικό αγώνα των σκλάβων για απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Μα τι να γράψω, τι να βρω να γράψω στο έρμο το μπλόγκι, που 'χω στερέψει, καιρό τώρα… Μα νά, ο ποιητής! Όχι, δεν είναι ποίημα για το '21. Είναι και για το '21, και για το 1940—44, και για το σήμερα· και για τους Γερμανούς, όπως και για κάθε κατακτητή· και για τους Άγγλους, όπως και για κάθε δυνάστη. Είναι γραμμένο και για τους κλέφτες και αρματολούς, και για τους αντάρτες, και για τους ανυπότακτους επαναστάτες κάθε τόπου και κάθε εποχής. Είναι προφητικό για τον μετέπειτα, από τον χρόνο που γράφτηκε, βρόμικο ρόλο των τάχα συμμάχων μας Εγγλέζων, για τα φρικτά τους εγκλήματα (πάλι στο μυαλό μου η Ελλάδα και η Κύπρος…).

Είναι το ποίημά του «Μπάυρον». Το 'γραψε μια νύχτα της αιχμαλωσίας του σε στρατόπεδο της Μέσης Ανατολής. Είναι ένα ποίημα διαμαρτυρίας των αντιφασιστών εθελοντών, Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι έφυγαν από τις κατακτημένες από τους φασίστες χώρες τους για να πολεμήσουν τις ορδές του Ρόμελ, αλλά ύστερα, όταν θέλησαν να επιστρέψουν στις κατεχόμενες πατρίδες τους για να βοηθήσουν στον αγώνα για απελευθέρωση που διεξαγόταν εκεί από τους αντάρτες ενάντια στον φασιστικό ζυγό, ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, βρέθηκαν αιχμάλωτοι των "συμμάχων" (τίνος σύμμαχοι άραγε;) Εγγλέζων, κλείστηκαν σε στρατόπεδα κάτω από αφόρητες συνθήκες…

ΜΠΑΫΡΟΝ

Γιατί να ρθεις στην όμορφη Ελλάδα να πεθάνεις;
Ξανθέ ποιητή,
γιατί;

Εμείς, την εχτιμούμε τη φιλία.
Εμείς, τη λευτεριά την αγαπούμε.
Τώρα που βάρβαρα οι δικοί σου
μας τυραγνούν, τι να τους πούμε;
Κοίταξε, απ' έξω μάς φρουρούνε
διπλοφρουροί.

Τούτη τη νύχτα, δεν μπορούμε
να θυμηθούμε τη μορφή σου,
γιατί στα σύρματα μπορεί η σκέψη μας ν' αγκυλωθεί,
και να ματώσει την ψυχή σου

του Φώτη Αγγουλέ
(για την αντιγραφή: Λευτέρης-Δικαίος Παπαδέας)

Αδέρφια, ας σκεφτόμαστε, ας πορευόμαστε πάντα
λεύτερα και δίκαια!

Τρίτη, Μαρτίου 12, 2013

Οι «1301… επίορκοι» και τα μυαλά στα κάγκελα


Την Κυριακή 10/3 ο Σύλλογος Γυναικών Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» (μέλος της ΟΓΕ) στο πλαίσιο του γιορτασμού της ημέρας της γυναίκας διοργάνωσε εκδήλωση στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ, η οποία περιλάμβανε την προβολή της θαυμάσιας ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού (1980, με τους Θανάση Βέγγο [Θανάσης], Άννα Ματζουράνη [Άννα], Αλέκο Λειβαδίτη [Χαράλαμπος Ξεζουμίδης] κ.ά.) «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι». Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιας και το θέμα της ταινίας είναι τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα κι όχι πριν από 33 χρόνια! λόκληρη η ταινία εδώ).

Ο Θανάσης Μαγκάνας είναι ένας τίμιος εφοριακός και πατέρας δύο μικρών παιδιών, που τα βγάζει πολύ δύσκολα πέρα. Όταν η γυναίκα του, η Άννα, πιάνει δουλειά σε ένα κλωστοϋφαντουργείο, δεν την βλέπει καθόλου πια, επειδή εκείνη εργάζεται νυχτερινή βάρδια, προκειμένου να βρίσκεται πάντα κάποιος γονιός στο σπίτι με τα παιδιά. Στο μεταξύ, ο Θανάσης ανακαλύπτει ότι το αφεντικό της, ο Χαράλαμπος Ξεζουμίδης, είναι μεγάλος φοροφυγάς και τον καταγγέλλει στον διευθυντή του. Αυτός όμως δωροδοκείται απ’ τον Ξεζουμίδη και μεταθέτει τον Θανάση στο Σουφλί. Ο φουκαράς ο Θανάσης αναγκάζεται να κατεβεί σε απεργία πείνας και κερδίζει τη συμπαράσταση του κοσμάκη, όχι όμως και του Υπουργού Οικονομικών. Απ’ την άλλη και η Άννα, μαζί με όλους τους εργάτες του Ξεζουμίδη, κατεβαίνουν σε απεργία με καθαρά εργασιακά αιτήματα. Ο Ξεζουμίδης μαζεύει ένα πούλμαν με ανθρώπους που ζητούσαν δουλειά για να τους χρησιμοποιήσει ως απεργοσπάστες, ανάμεσά τους και τον Θανάση, που απολυμένος πια από το δημόσιο, είχε ανάγκη να δουλέψει. Το πούλμαν φτάνει στο κλειστό εργοστάσιο και οι απεργοί, ανάμεσά τους και η Άννα, το εμποδίζουν. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται ότι τους προορίζουν να παίξουν τον ρόλο του απεργοσπάστη, αρνείται, επαναστατεί και πείθει και τους υπόλοιπους να μη γίνουν απεργοσπάστες στου Ξεζουμίδη. Οι άνεργοι κατεβαίνουν από το πούλμαν και ενώνονται με τους απεργούς…

Θ' αναρωτιέστε μάλλον —και δικαιολογημένα— τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τίτλος της σημερινής ιστογραφής, τίτλος που εμπεριέχει την καραμέλα των ημερών, τους «1301 —τάχα— επίορκους». Μάλιστα η φυλλάδα το «ΕΘΝΟΣ», προφανώς λόγω ένδειας ανεύρεσης άλλων λιστών (ξέρετε, αυτές που συνήθιζε, για «2.000 θέσεις στους ΟΤΑ», «700 προσλήψεις στα νοσοκομεία» κ.λπ.), και λόγω της "απροθυμίας" της να αναδείξει τα πραγματικά προβλήματα των εργαζόμενων, αντιθέτως λόγω ακριβώς του ζήλου της να τα συσκοτίσει, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και να τους στρέψει στο κυνήγι μαγισσών ή στο πώς ο ένας θα καταφέρεται εναντίον του άλλου, εργαζόμενος ενάντια σε εργαζόμενο, ώστε να μένουν στο απυρόβλητο οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής, οι ταξικοί τους αντίπαλοι, και το πολιτικό προσωπικό που τους υπηρετεί, αυτή λοιπόν η ελεεινή φυλλάδα, το «ΕΘΝΟΣ», την ίδια μέρα είχε την από ημερών διατυμπανιζόμενη λίστα με τα ονόματα των δήθεν «επίορκων», οι οποίοι —οποία φρίκη!— εξακολουθούν να εργάζονται κανονικά στο δημόσιο και να πληρώνονται! Και τα μυαλά στα κάγκελα, δηλαδή, ή πώς τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης οδηγούνται στον προθάλαμο του φασισμού, πώς μπολιάζονται ύπουλα με τον φασιστικό τρόπο σκέψης. Το πώς συνδέεται αυτό το γεγονός με την υπόθεση της ταινίας, ήταν κάτι που συνέλαβα παρακολουθώντας την ταινία και το διατύπωσα ύστερα στην παρέμβασή μου στη σχετική συζήτηση, την οποία σας μεταφέρω από μνήμης εδώ:

Σάββατο, Μαρτίου 09, 2013

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του διαδικτύου


Ο Νίκος Σαραντάκος, γνωστός μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων του και ως μελετητής της γλώσσας μας, συνηθίζει κάθε Σάββατο να αναρτά στο ιστολόγιό του ένα άρθρο στο οποίο σχολιάζει, με τρόπο ευτράπελο ή σκωπτικό πολλές φορές, όσα γλωσσικά ολισθήματα —«μεζεδάκια» τα αποκαλεί— κατάφερε να πιάσει στην απόχη του κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Στο σημερινό του πιάτο άρθρο με τίτλο Μεζεδάκια του έτους 2048(!) ανάμεσα στα «μεζεδάκια» που σερβίρει είναι και το ακόλουθο, ένα κι ένα για να σε πιάσει το στομάχι σου· αχώνευτο! Εξάλλου δεν αφορά γλωσσικό αλλά μάλλον διανοητικό ολίσθημα… Διαβάστε το, εύστοχα όσο και λιτά σχολιασμένο από τον Ν.Σ.:

Η αποκαρδιωτική ιστορία της εβδομάδας: Κυκλοφόρησε στο ελληνόφωνο φέισμπουκ ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο τα μωρά που κρατάνε στην αγκαλιά τους οι ζητιάνες είναι ναρκωμένα για να μην κλαίνε και τις ενοχλούν κατά την άσκηση του επαγγέλματος (ανκαι σε μικρές δόσεις το παιδικό κλάμα μάλλον βοηθάει, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό). Το κείμενο το δημοσιεύει το lifo.gr (χωρίς το disclaimer που προτάσσεται τώρα), με αποτέλεσμα το νοήμον κοινό, που δεν προσέχει π.χ. την αναφορά σε βότκα, να σκεφτεί ότι το ρεπορτάζ έχει γίνει στην Ελλάδα. Πρόκειται όμως για άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου, ένας Θεός ξέρει πόσο αξιόπιστου, που δημοσιεύτηκε το 2007 και αφορά το Κίεβο. σως να χρησίμεψε σαν ενδιάμεσο μεταξύ ουκρανικού και ελληνικού άρθρου αυτό το μηχανομεταφρασμένο στα αγγλικά άρθρο). Ταυτόχρονα, το άρθρο, πάντοτε χωρίς αναφορά χρόνου και τόπου, δημοσιεύεται σε διάφορους ιστότοπους, και τελικά μπαίνει και σε δελτία ειδήσεων στω και επαρχιακών σταθμών), για να ενημερωθούν όλοι, τάχα ότι είναι είδηση! Φυσικά η Lifo και οι άλλοι ιστότοποι και τα κανάλια δεν δημοσιεύουν την αντίθετη άποψη, ότι «δεν υπάρχουν τσιγγάνοι κροίσοι που να πλουτίζουν από το εμπόριο παιδιών», κι ας τη δημοσιεύει η έγκυρη Faz, διότι, πώς να το κάνουμε, δεν πουλάει. (Και μετά λέμε γιατί παίρνει 10% η Χρυσή Αυγή).

Μόνο το lifo.gr το δημοσιεύει; Μακάρι να 'ταν έτσι! Αναρίθμητοι ιστότοποι, όρεξη να 'χει κανείς να ψάχνει… Ανίκητη η βλακεία! Πάρτε μια γεύση: