Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2012

Κρατήστε το, θα σας χρειαστεί!

Έλαβα σήμερα ένα πολύ ενδιαφέρον ημέλι από τον πολύτιμο φίλο (συμπτωματικά και ξάδελφο) Σωτήρη Παπαδέα, το οποίο αισθάνομαι ότι αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες. Ο τίτλος της ιστογραφής μου (ιστοαντιγραφής ακριβέστερα) ανήκει επίσης στον Σωτήρη. Διαβάστε και δείτε και το βίντεο!


«Έλαβα από φίλο και προωθώ το κάτωθι μήνυμα, που περιλαμβάνει ένα κείμενο και ένα συνημμένο βιντεάκι.

Για να γίνει κατανοητή η σημασία των όσων συνέβησαν στην συγκεκριμένη παράσταση του "NABUCCO" θα προσθέσω στις πληροφορίες, που δίνει ο συντάκτης του αρχικού κειμένου, και τα εξής:

Α) Το έργο του G. Verdi "Nabucco" πρωτοπαίχτηκε στα 1842. Τότε η Ιταλία δεν αποτελούσε ενιαίο εθνικό κράτος. Στο κέντρο υπήρχε το Παπικό Κράτος, στο νότο το Βασίλειο της Νεαπόλεως και ο βορράς ήταν υποταγμένος στην Αυστροουγγαρία της δυναστείας των Αψβούργων.

Β) Το κίνημα της ενοποίησης της Ιταλίας δεν ήταν μόνο εθνικό (εναντίον των αυστριακών Αψβούργων), αλλά είχε και κοινωνικό "χρώμα" (δημοκρατία, ισότητα, πολιτικές ελευθερίες).

Γ) Οι παραστάσεις των έργων του Verdi και ιδιαίτερα αυτές του έργου του "Nabucco" δίνανε την ευκαιρία στους θερμόαιμους νεαρούς φοιτητές να εκδηλώσουν τα εθνικά και δημοκρατικά τους αισθήματα. Μάλιστα έγινε "μόδα" τότε (1842 κ.ε.) στην διάρκεια της άριας "Va, pensiero…", την οποία τραγουδούν οι σκλάβοι, να πετάνε από τα θεωρία χαρτάκια με αντιαυστριακά και πατριωτικά συνθήματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι θεατές στην παράσταση του "Nabucco" που βλέπουμε στο βίντεο, κατά την οποία ο Ricardo Muti επανέλαβε τη συγκεκριμένη άρια, παρά τις αντιρρήσεις του όσον αφορά την επανάληψή της ενόσω εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Τα συνθήματα στα χαρτάκια βεβαίως αναφέρονταν στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας τους.

Έτος 2012: 150 χρόνια μετά την ίδρυσή της (έγινε σε δύο φάσεις, το 1862 και το 1871), που πραγματοποιήθηκε κόντρα σε ένα γερμανικό κράτος, την Αυστροουγγαρία των Αψβούργων, στην Ιταλία αναζωπυρώνεται ο αντιγερμανισμός με ιδιαίτερης σημασίας συμβολικές πράξεις (αυτά που έγιναν στην παράσταση του "Nabucco"), αλλά και δηλώσεις επιφανών πολιτικών (Βερλουσκόνι: "Αν δεν αρέσει της Γερμανίας, να φύγει από το Ευρώ, για να μη φύγουμε εμείς πρώτοι").

Κρατήστε λοιπόν αυτό το βιντεάκι, γιατί υποψιάζομαι πως θα έχει σε κάποια χρόνια ιστορική σημασία».

Έγραψε ο ΣΠΠ:


NABUCCO στη Ρώμη

Στις 12 Μαρτίου 2012, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης:

Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.

Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2012

Απάντηση σ' έναν φίλο

Στην ιστογραφή μου Μετά την ήττα…, που γράφτηκε στις 18 του Ιούνη, την επομένη των εκλογών, μου απάντησε μέσω email (αμ πώς αλλιώς; —ας όψεται το νέο δόγμα του ιστολογίου όσον αφορά τον σχολιασμό) ένας παλιός φίλος του ιστολογίου (και του ιστολόγου —ας μην αποπροσωποποιούμε τις καλές σχέσεις που ευτυχούμε ν' αποκτούμε!), ο Νίκος. Ο Νίκος δεν είναι απλώς ένας ξεχωριστός φίλος που προέκυψε μέσα από τούτο το ιστολόγιο· είναι ο ξεχωριστός φίλος, κι αυτό ας μην κακοφανεί στους καλούς διαδικτυακούς φίλους μου, διότι ήσαν κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες —δύσκολες στιγμές για μένα— υπό τις οποίες γνωριστήκαμε, όταν, άγνωστος μέχρι τότε, μου συμπαραστάθηκε ζεστά κι ανθρώπινα. Η συνέχεια της γνωριμίας μας ήταν ακόμη πιο ευχάριστη, μιας κι αποδείχτηκε ότι ο Νίκος είναι πράγματι πολύπλευρα αξιόλογος. Όμως έγραψα, αυθόρμητα, πολλά (για τους αναγνώστες —για τον Νίκο, όχι), ας παραχωρήσω το βήμα στον ίδιο, αναπαράγοντας το ενδιαφέρον ημέλι του:

Φίλε Λευτέρη καλησπέρα,

Τους τελευταίους μήνες, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μέσα από το blog μου, λόγω σοβαρών επαγγελματικών προβλημάτων. Όμως δεν έπαψα στιγμή να ενημερώνομαι και να διαβάζω τις δημοσιεύσεις σου. Παίρνω το θάρρος να σου γράψω εκφράζοντας τις ταπεινές προσωπικές μου απόψεις.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν αποτελεί (όπως καλά γνωρίζεις) ένα σχηματισμό ανέραστων οπαδών του πλούτου και της προσωπικής ανάδειξης. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαφωνεί με όποιες αποφάσεις, πρόσωπα ή πρακτικές. Δεν μπορεί όμως να σβήσει την ιστορία του μοναδικού ιδεολογικού χώρου, που έχει αποδείξει έμπρακτα την πίστη του στον άνθρωπο και την ελευθερία.

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Βόρεια Κορέα, ή τι λάθη ή "εγκλήματα" έγιναν στην Σοβιετική Ένωση. Με ενδιαφέρει όμως τι γίνεται στην χώρα μου και τι ιστορικά έγινε.

Στις δύο τελευταίες εκλογές, έλεγα σε φίλους και γνωστούς ότι μόνο δύο κόμματα πρέπει να ψηφιστούν, ανάλογα την ιδεολογική και οικονομική προσέγγιση του κάθε σκεπτόμενου όντος. Ή την ΝΔ ή το ΚΚΕ. Όλα τα άλλα ορίζονται με την μορφή του "ολίγον έγκυος".

Ο συγχωρεμένος πατέρας μου, λίγα χρόνια πριν την δικτατορία, άνοιξε στην αυλή του σπιτιού μας (στον Βύρωνα) ένα μανάβικο. Το μοναδικό μανάβικο σε όλη την περιοχή άρχισε να κάνει δουλειά. Στην απόλυτη ανέχεια ξημέρωσε μια αισιόδοξη μέρα. Ο κομμουνιστής πατέρας μου όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, η ασφάλεια στεκόταν έξω από την αυλή και κατέγραφε κάθε πελάτη. Στην συνέχεια τους ενημέρωνε ότι δεν θα έπρεπε να βοηθούν τον κομμουνιστή με τις αγορές τους. Αποτέλεσμα σε λίγους μήνες το μανάβικο να κλείσει και η ανέχεια να συνεχίσει την πολυετή πορεία της.

Την εποχή εκείνη ο "Γέρος της Δημοκρατίας" και ταυτόχρονα για να μην ξεχνιόμαστε "Δημιουργός του Εμφυλίου", ήταν στην εξουσία. Οι πελάτες μας, απλοί άνθρωποι (κεντρώοι, δημοκράτες) γύρισαν την πλάτη στον άνθρωπο, μπροστά στον φόβο. Στο φόβο του μεροκάματου και μιας μίζερης, άγευστης και άοσμης ζωής.

Ποια η διαφορά με το σήμερα Λευτέρη μου;

Τα παιδιά αυτών των πελατών (υπαρκτά πρόσωπα), σήμερα είναι υπέρμετρα και χυδαία υποστηρικτές του ΣΥΝ. Βρίζουν ακατάπαυστα το ΚΚΕ και προσπαθούν να επιβληθούν με ανερμάτιστες απόψεις, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και χωρίς όραμα και στόχους. Δεν φοβούνται, αλλά το κυριότερο ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΎΝΤΑΙ.

Ο αείμνηστος Πλουμπίδης παίρνοντας στους ώμους του, τόσο τα λάθη του κόμματος, όσο και όλο τον Ελληνικό λαό ΔΕΝ ΦΟΒΉΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ. Υποστήριξε το κόμμα στο όνομα της ουσιαστικής και πραγματικής ελευθερίας.

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δέχομαι την έκφρασή σου Μετά την ήττα. Απλά γιατί δεν είναι ήττα του ΚΚΕ. Είναι ήττα του λαού, ο οποίος μεγαλωμένος με μικροαστικές και ανέραστες αρχές, αποφάσισε για τον αφέντη του, γιατί δεν είχε την δύναμη να γίνει ο ίδιος αφέντης.

Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πρόσωπα. Εγώ στον ρόλο του μανάβη και οι σκυμμένοι στο ρόλο των πελατών.

Μην βολεύεστε στον καναπέ, γιατί δεν είναι δικός σας.

Σου εύχομαι τα καλύτερα γιατί το μέλλον πρέπει να είναι δικαιότερο.

Ο φίλος σου Νίκος

Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2012

Μι Λάι (ολοκληρωμένο)

Εν αρχή ην η ποίησις (ο θεμέλιος λίθος):

Μι Λάι

Ακριβέ μας φίλε,
εσύ, ο ευλαβικός προσκυνητής,
εσύ, ο ταγμένος ασκητής,
εσύ, ο δι’ Άνθρωπον σαλός,
μην παραλείψεις,
μετά το Δίστομο και τα Καλάβρυτα…
μετά το Λίντιτσε και το Οραντούρ…
μετά τη Σάμπρα και τη Σατίλα…
στο οδοιπορικό σου στους τόπους μαρτυρίου όπου γης,
μην παραλείψεις να περάσεις κι απ’ το Μι Λάι.
Ξέρω, σφιγμένη θα ‘ναι η καρδιά
και σαλεμένο το μυαλό,
μα το βήμα αλαφροπάτητο,
μη και ταράξεις τους αθώους
που κάτω απ’ τα πόδια σου γαλήνια κοιμούνται.
Και το καυτό σου δάκρυ, κι αυτό, ξέρω, θα το σφουγγίσεις,
μη και το νομίσουν για αδυναμία μας.
Γιατί αυτοί που τόσο έκλαψαν, μα έμαθαν
περήφανα να πορεύονται στην πικρή ζωή τους,
περιμένουν από μας πιο πέρα να πάμε,
έστω ένα βήμα μπροστά,
από κει που αυτοί σταμάτησαν
τη μαύρη κείνη μέρα του Μάρτη του ’68.
Τότε, μονάχα τότε,
θε να συνεχίσουν τον γαλήνιο ύπνο τους.
Τότε, μονάχα τότε,
πως η θυσία τους χαμένη δεν επήγε θε να πουν.