Παρασκευή, Μαΐου 18, 2012

Εγκώμιο της σιωπής (αναδημοσίευση)

Αναδημοσιεύω ένα παλιό χρονογράφημα(;) του Γιώργου Κακουλίδη από τη στήλη του «Το απόλυτο ρόδο» που συνηθίζει (ναι, δεν γράφει πάντα!) να γράφει στο κυριακάτικο ένθετο του «Ριζοσπάστη». Δημοσιεύτηκε πριν από 4 περίπου χρόνια, στο φύλλο της Κυριακής 1 Ιουνίου 2008, αλλά είναι από τα λίγα δημοσιεύματα που έχω αποθηκεύσει στον υπολογιστή μου! Μου ταιριάζει, με εκφράζει! Γι' αυτό, αλλά και επειδή το βλέπω σαν συνέχεια των δύο προηγούμενων αναρτήσεών μου, το παρα­θέτω-ξανα­ζωντανεύω σήμερα εδώ:

Τετάρτη, Μαΐου 16, 2012

Το «νέο δόγμα» του ιστολογίου μου

Μην ανησυχείτε! Το ιστολόγιο εξακολουθεί να παραμένει αυτό που διακηρύσσει: «ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ». Ισχύει επίσης στο ακέραιο ό,τι αναγράφεται από καταβολής του ιστολογίου στην προμετωπίδα του: «Λεύτερα και δίκαια πορεύομαι…». Ο ιστολόγος εξακολουθεί να παραμένει ο «αδιόρθωτος διορθωτής», όπως από τον Γενάρη του 2006 αναγράφει η επισκεπτήρια κάρτα του, αφότου επέλεξε να προβάλλει κατά αυτοσαρκαστικό τρόπο πλευρά του χαρακτήρα του μάλλον παρά επάγγελμα ως προσδιοριστικό της ταυτότητάς του στοιχείο. Ταυτόχρονα εξακολουθεί να παραμένει ανενδοίαστα, ασύστολα και ανερυθρίαστα ερυθρός, κομμουνιστής, όπως δηλώνει σταθερά εδώ και μισόν αιώνα, από τα θρανία του γυμνασίου ήδη. Ο ιστολόγος επίσης τιμά το διπλό όνομά του «Λευτέρης-Δικαίος» (πολύ περισσότερο που κατά το δεύτερο μισό επιλέχτηκε από τον ίδιο) για ό,τι αυτό σημαίνει: λεύτερος και δίκαιος. Τότε, τι αλλάζει, ίσως αναρωτηθείτε, μιας και αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τη φυσιογνωμία του ιστολογίου, όπως σας είναι γνωστή. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «νέο δόγμα» που εξαγγέλλει ο τίτλος και προς ποιο «παλαιό δόγμα» αντιπαρατίθεται ή ποιο «παλαιό δόγμα» αντικαθιστά;

Όπως συμβαίνει και στη διεθνή πολιτική σκηνή με στρατιωτικούς ή πολιτικούς σχηματισμούς (βλ. ΝΑΤΟ), αλλά και με κρατικές οντότητες, μεγάλες ή μικρομέγαλες συνήθως, όπου ένα δόγμα, πριν το εξαγγείλουν ως νέο, έχουν ήδη αρχίσει να το εφαρμόζουν χωρίς τυμπανοκρουσίες, η αλήθεια είναι πως έτσι ακριβώς έγινε κι εδώ: Ενώ μόλις σήμερα κατατίθεται η ιδρυτική διακήρυξη του «νέου δόγματος» του ιστολογίου μου, τούτο έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή εδώ και μερικές μέρες. Αφορά δε, όπως θα έχουν ίσως διαπιστώσει κάποιοι από τους επισκέπτες του ιστολογίου, την πολιτική που ακολουθεί ήδη το ιστολόγιο όσον αφορά τα σχόλια των αναγνωστών. Πλέον δεν υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού από τους αναγνώστες του ιστολογίου εν γένει. Η μόνη οδός για να στείλετε σχόλια είναι μέσω ημελιού στο elpapadeas@yahoo.gr, όπως ενημερώνει και η ανακοίνωση υπό τον τίτλο «ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ» στην κορυφή της δεξιάς στήλης του ιστολογίου. Φυσικά, με ημέλι μπορείτε να στείλετε σχόλια, αλλά μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε και για οποιονδήποτε άλλο λόγο μαζί μου. Τα σχόλιά σας, όπως και οι παρατηρήσεις σας, οι υποδείξεις σας, οι ενστάσεις σας κ.ο.κ. δεν θα δημοσιεύονται, ούτε κάτω από την ανάρτηση που αφορούν ούτε σε κανένα άλλο σημείο αυτοτελώς. Θα λαμβάνονται υπόψη και θα μπορεί, κατά περίπτωση και κατά την κρίση μου, να αποτελούν ενδεχομένως το υλικό μιας νέας ανάρτησης ή το έναυσμα για τη διατύπωση κάποιων σκέψεών μου σε κάποια καινούργια ανάρτηση. Αναγνωρίζω ότι ο τρόπος αυτός επικοινωνίας δεν έχει την αμεσότητα και την ευκολία διαλόγου που προσφέρει ο σχολιασμός απευθείας μέσω του ιστολογίου, έστω κι αν ο διαχειριστής του ιστολογίου έχει προκαθορίσει —όπως γινόταν μέχρι τώρα σ' αυτό το ιστολόγιο— τα σχόλια να περνούν προηγουμένως από το φίλτρο της έγκρισης του ιστολόγου. Αναγνωρίζω επίσης ότι ο τρόπος αυτός επικοινωνίας αποθαρρύνει τον αναγνώστη να σχολιάσει, πολύ περισσότερο αν δεν έχει λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και δεν θέλει να δημιουργήσει ή δεν θέλει να επικοινωνήσει μέσω αυτού. Άρα αναμένω σχεδόν να μην έχω σχόλια (εννοώ να μην έχω ούτε καν ημέλια με σχόλια —οι αναρτήσεις έτσι κι αλλιώς θα προβάλλονται χωρίς σχόλια). Παραπέρα, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι και ο ίδιος ο διάλογος μεταξύ του ιστολόγου και των αναγνωστών δυσχεραίνεται μέχρι βαθμού ασφυξίας. Ωστόσο επέλεξα το νέο αυτό δόγμα σχολιασμού έναντι των προβλεπόμενων τρόπων υποβολής σχολίων από το Blogger ή άλλους παρόχους, για τους λόγους που αναπτύσσω στη συνέχεια και ασφαλώς έχοντας επίγνωση των συνεπειών αυτών.

Τρίτη, Μαΐου 08, 2012

Περίσσεψε η "σωφροσύνη" του συντηρητισμού, έλλειψε η τόλμη της γενναιότητας

Καθώς οι τακτικοί θαμώνες του ιστολογίου μ' έχουν μάθει, ότι πολιτικολογώ ανερυθρίαστα υπέρ παντός ερυθρού (κόμματος, ιδέας, δράσης κ.ο.κ.), και καθώς τα αποτελέσματα των εκλογών βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων της ημέρας ή, ίσως, των ημερών, θα αντιληφθήκατε από τον (ανοικονόμητο) τίτλο της σημερινής ιστογραφής ότι καταπιάνομαι κι εγώ μ' αυτό το καίριο θέμα. Επειδή ήδη αρκετά άκουσα από φίλους του κόμματος (ένα είναι το κόμμα!) και περισσότερα διάβασα σε φιλικά ιστολόγια, τόσο στις αναρτήσεις των ιστολόγων καθαυτές όσο και, κυρίως, στα πολλά σχόλια που τις συνοδεύουν, κι επειδή πικράθηκα ή και απογοητεύτηκα από την αντίδραση κάποιων συναγωνιστών που με περισσή σπουδή έβγαλαν ήδη την ετυμηγορία τους για το ΚΚΕ, τις κατά τη δική τους κρίση αδυναμίες ή τα λάθη του, φτάνοντας μέχρι να ζητάνε αλλαγή προπονητή γιατί χάσαμε το πρωτάθλημα ηγεσίας γιατί χάσαμε δεν ξέρω τι, γιατί «δεν πείθουμε», συνήθως λένε, σκεπτόμουν κατά πόσον θα ήταν πιο φρόνιμο εκ μέρους μου να κάνω αυτό που εκ χαρακτήρος συνηθίζω: να σιωπήσω. Δεν υποστηρίζω ότι αυτή είναι η σωστή στάση, μάλιστα χαίρομαι τους «ορθοτομούντες τον λόγον της αληθείας», αυτούς που συμβάλλουν με ορθό λόγο στη διαφώτισή μας. Μ' ενοχλεί όμως αφάνταστα ο θόρυβος με τον οποίο τα πανταχού παρόντα αλαλάζοντα κύμβαλα φροντίζουν ώστε να συνοδεύονται κι αυτές ακόμη οι φωτισμένες παρεμβάσεις, πόσο μάλλον όταν τα κύμβαλα, οι κορυβαντιώντες έχουν τον πρώτο λόγο, ως αυτόκλητοι διαφωτιστές μας. Κάτω από αυτή την ενόχληση, εγκαταλείπω, παραδίνομαι στη σιωπή μου· αδυναμία μου είναι, το ξέρω. Ελπίζω ο μέγας Γιαραμπής να φροντίσει στην επόμενη μετενσάρκωσή μου να διορθώσει αυτή την ατέλειά μου· σ' αυτή τη ζωή πάντως, η αφεντιά μου δεν επιδέχεται βελτίωση. Μιας δε και, παρά τις αναστολές μου, τελικά αποφάσισα να γράψω κάποια γνώμη μου για τα εκλογικά αποτελέσματα, ελπίζω επίσης ο μέγας Γιαραμπής να με προφυλάξει στη συνέχεια, ώστε να μην υποπέσω κι εγώ στο ίδιο φάουλ της δοκησισοφίας. Σεμνά και ταπεινά, όπως έλεγε κάποια ψυχή (μονάχα που εγώ το λέω μετά λόγου γνώσεως και όχι υποκριτικά), καταθέτω τη γνώμη μου, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο. Μάλιστα, μάλλον περιορίζομαι να σας παρουσιάσω τη δική μου ανάγνωση των αποτελεσμάτων, αποφεύγοντας (λόγω της… σιωπής που προανέφερα) περαιτέρω κρίσεις και αναζητήσεις αιτίων.

Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζω λοιπόν με τον δικό μου τρόπο τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και τα συγκρίνω. Κατατάσσω τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο μας σε τέσσερες ομάδες. Στην πρώτη βρίσκεται μονάχο του το ΚΚΕ, ως ανάδελφο κόμμα. Κι επειδή ο χαρακτηρισμός ενός κόμματος συνιστά σοβαρή πράξη, την οποία το «ανάδελφο» απειλεί να ακυρώσει, ας ακριβολογήσω: είναι το μοναδικό αντισυστημικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, άρα δικαιούται ξεχωριστή κατηγορία. Στη δεύτερη, την «μπλε» ομάδα, έχω συμπεριλάβει τη Ν.Δ., τον ΛΑΟΣ, τη Χρυσή Αυγή και τα δύο θραύσματα της σχάσης της Ν.Δ., δηλαδή το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες και το κόμμα Δημοκρατική Συμμαχία. Εξυπακούεται ότι η ομαδοποίηση αυτή δεν παραγνωρίζει την ιδιαίτερη ταυτότητα κάθε σχηματισμού, όπως και η ομαδοποίηση του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ στην τρίτη ομάδα, την «πράσινη». Οι ομαδοποιήσεις αυτές υπακούουν στον συμβατικό εν πολλοίς διαχωρισμό, αν και όχι πάντοτε εύστοχο (γι' αυτό κι εμείς οι κομμουνιστές τον αποφεύγουμε), σε «δεξιούς» (μπλε ομάδα) και «αριστερούς» ή «ΠΑΣΟΚ και αριστερούς», αν προτιμάτε, (πράσινη ομάδα). Όπως αντιλαμβάνεστε, οι δύο αυτές ομάδες αντιστοιχούν λίγο-πολύ στους δύο παραδοσιακούς πυλώνες του δικοματισμού: στη Ν.Δ. η μπλε ομάδα, και στο ΠΑΣΟΚ (ή ΠΑΣΟΚ συν κοινοβουλευτική «αριστερά», αν προτιμάτε) η πράσινη ομάδα. Εγώ θα προτιμούσα την πράσινη ομάδα να την προσδιορίσω για μεν τις εκλογές του 2009 ως «ΠΑΣΟΚ συν κοινοβουλευτική αριστερά», για δε τις εκλογές του 2012 ως «ΠΑΣΟΚ συν γενόσημά του». Τέλος πάντων. Η τέταρτη και τελευταία ομάδα περιλαμβάνει αδιακρίτως… αριστεροσύνης όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Παρασκευή, Μαΐου 04, 2012

Τραγκικά πράγματα

Στη δημοσιοϋπαλληλική μου καριέρα (ναι, κοπρίτης υπήρξα, όπως διαβεβαιώνει ο καθ' ύλην αρμόδιος, ο κατά πάντα και διά πάντα απροσμέτρητος, ο κατ' ευφημισμόν Πάγκαλος) κάποτε βρέθηκε απέναντί μου, πολέμιος των θέσεων της υπ' εμέ υπηρεσίας εννοώ, ένας μάλλον επιπόλαιος δικηγόρος, ο οποίος συνήθιζε, αν δεν αρεσκόταν, πολλές φορές να παρερμηνεύει κάποια φράση μου, να την τοποθετεί με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και να την χρησιμοποιεί σαν ίνδαλμα για να αναπτύξει γύρω απ' αυτό έναν εκ κατασκευής σαθρό φιλιππικό (πολυσέλιδο, τρομάρα του), δομημένον πάνω σ' αυτή την εσφαλμένη βάση, πάνω σ' αυτό το τάχα εύρημά του, γι' αυτό καταδικασμένον να κονιορτοποιηθεί, με μόνη την αποκάλυψη της —σκόπιμης ή μη, δεν το εξετάζω— λαθροχειρίας του ή, έστω, της αστοχίας του. Αυτό θυμήθηκα ακούγοντας έναν άλλο φιλιππικό, ενάντια στο ΚΚΕ, από τον κύριο Τράγκα, έναν… τραγκικό φιλιππικό («τράγκικ!» φαντάζομαι θ' αναφωνούσε η συμπαθής Τασούλα της δημοφιλούς διαφήμισης). Τον βρήκα στο άρθρο «Ένας όψιμος αριστερός με το όνομα Γιώργος Τράγκας» του ιστολογίου ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. Το γιατί, ιδού:

Παραθέτει ο τραγκικός δημοσιογράφος —τόσο του κόβει ή τόσο νομίζει ότι μας κόβει— αυτούσια τη φωνή της Γ.Γ. του ΚΚΕ να δηλώνει (απομαγνητοφώνηση από μένα):

Οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, λόγου χάρη μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, το μόνο που θα πετύχει είναι να σπείρει την απογοήτευση και τον θυμό στον λαό. Ούτε μήνα δεν θα κρατήσουν οι χοροί από τη νίκη της· θα ξεσκεπαστεί! Γι' αυτό και το ΚΚΕ θα είναι απέναντί της. Αυτό το ΚΚΕ χρειάζεται ο λαός.

Τρίτη, Μαΐου 01, 2012

Πρωτομαγιά με τους γίγαντες


Η Πρωτομαγιά, η κορυφαία γιορτή της εργατικής τάξης, είναι πάντα μια ξεχωριστή μέρα. Η φετινή Πρωτομαγιά, η Πρωτομαγιά του 2012 στην καρδιά της Ελλάδας αποκτά μια μεγαλειώδη διάσταση. Δεν είναι μονάχα το φορτίο των ημερών, ημερών κυοφορίας ενός καλύτερου αύριο, ημερών αγώνων και ελπίδας· είναι κυρίως το γεγονός ότι στην Αττική οι ταξικές δυνάμεις θα γιορτάσουν μαζί με τους Γίγαντες, στην πύλη του εργοστασίου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Εκεί όπου πάνω από 6 μήνες τώρα πάλλεται η καρδιά της αγωνιζόμενης εργατιάς, εκεί όπου οι σύγχρονοι Γίγαντες, οι απεργοί χαλυβουργοί, παραδίδουν μαθήματα γενναιότητας, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ελευθεροφροσύνης, αλληλεγγύης ταξικής και ήθους. Μαθήματα κόντρα στην υποταγή, τον συμβιβασμό, την παραίτηση, τον ραγιαδισμό, την αναζήτηση ατομικών λύσεων, την ύβρη και την προσβολή. Αυτοί μας δείχνουν τον δρόμο. Στην πραγματικότητα, αυτοί έχουν ήδη αναγορευτεί σε σύμβολα για τους προλετάριους. Από κει και πέρα, «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Από κει και πέρα, η ευθύνη των συνειδητοποιημένων πρωτοπόρων να πληροφορήσουν, να πείσουν και να εμπνεύσουν τους συναδέλφους τους. Από κει και πέρα, η προσωπική ευθύνη καθενός…

Σήμερα, σαν αφιέρωμα στη μέρα τιμής των εργατικών αγώνων, παραθέτω ένα άρθρο, ανυπόγραφο, από το φύλλο αρ. 35 της «Πράβντα» της 18ης του Απρίλη (1ης του Μάη) του 1917. Η Ρωσική Επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη. Έχει ήδη ολοκληρωθεί η φάση της «Επανάστασης του Φλεβάρη», που σήμανε το τέλος του τσαρισμού και, βεβαίως, πρόκειται σε λίγους μήνες, να ξετυλιχτεί η τελική, ας πούμε, φάση της, η «Οκτωβριανή Επανάσταση». Παράλληλα εκτυλίσσεται το δράμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που είχε αρχίσει το 1914, στον οποίο έχει συρθεί ο ρωσικός λαός από τους ηγέτες του· θα απαγκιστρωθεί απ' αυτόν λίγους μήνες αργότερα, όταν θα έχει καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τους δυνάστες του, όταν ο λαός θα έχει πάρει την εξουσία στα χέρια του.

Το βήμα στην «Πράβντα»: