Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

«Μετά την ήττα»…

Το Σάββατο (28/1) διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» την Ανακοίνωση της εταιρείας «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ», με την οποία πληροφορηθήκαμε για την αίτηση υπαγωγής της στις διατάξεις του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (ένα σκαλοπάτι πριν από την κήρυξη πτώχευσης). Την επομένη, 29/1, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας διαβάσαμε τη σχετική Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την «Τυποεκδοτική». Τα μαντάτα άσχημα, αν και αναμενόμενα, γεννούν κι άλλες σκέψεις για το τοπίο που ενδέχεται να αντιμετωπίσουμε σύντομα… Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα· να είμαστε προετοιμασμένοι, εννοώ, όχι για να τα δεχτούμε παθητικά, αλλά για να τα αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Μπορούμε!

Στο μυαλό μου στριφογυρνάει αφότου διάβασα την είδηση ένα εξαιρετικό τραγούδι του Δήμου Μούτση από τον κύκλο «Τετραλογία», σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και ερμηνεία από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. «Μετά την ήττα» ο τίτλος του. Με ό,τι συνδηλώνει…

Δευτέρα, Ιανουαρίου 23, 2012

Το «εργατικό κόστος»


Οι εργάτες, οι μισθωτοί σκλάβοι, παράγουν τον πλούτο, δεν είναι «μισθολογικό κόστος», όπως θέλουν να τους πείσουν οι εκμεταλλευτές τους, τα κόμματα και οι συνδικαλιστές που υπηρετούν τον καπιταλισμό.

[Από την ανακοίνωση στις 5/1/12 του Γ.Τ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ σχετικά με τις μεθοδεύσεις κυβέρνησης & ΣΕΒ για μισθούς, εργασιακό, ασφαλιστικό]

Για άλλη μία φορά το κόμμα (ένα είναι το κόμμα!), αφού σε πρώτη φάση με ξάφνιασε κι ύστερα μ' έβαλε σε προβληματισμό, τελικά απέσπασε τα συγχαρητήριά μου, μιας και αναγνώρισα πως έχει δίκιο, πως εγώ ήμουν, αν όχι σε κατάσταση πλάνης, οπωσδήποτε σε κατάσταση ύπνωσης, και πλέον προσπαθώ να χωνέψω τα νέα για μένα δεδομένα, να εξοικειωθώ με την καινούργια κατάσταση, όπου το ΚΚΕ μού γύρισε τούμπα κάποια στερεότυπα που τα είχα συνηθίσει και, «ανυποψίαστος κι ωραίος», τα χρησιμοποιούσα με πλέρια άνεση. Ούτε καν που φανταζόμουνα πόσο άστοχα είναι· ούτε καν που πήγαινε το μυαλό μου ότι θα μπορούσαν να είχαν κάποιο άλλο περιεχόμενο, πέρα από το αυστηρά τεχνοκρατικό, κάποιοι τόσο συνηθισμένοι και "απλοί" όροι, που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην οικονομική επιστήμη, και τους χρησιμοποιούσα κι εγώ ως μηχανολόγος ηλεκτρολόγος μηχανικός κατά την κοστολόγηση των προϊόντων της βιομηχανίας στην οποία δούλευα τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας. «Εργατικό κόστος»! Όπως(;) «κόστος υλικών», «γενικά έξοδα» κ.λπ. Εξυπακούεται ότι το ερωτηματικό σε παρένθεση μετά το «όπως» δεν έμπαινε τότε! Είναι σημερινό… απόκτημα —ας όψεται το ΚΚΕ! Καλά λένε ότι είναι κόμμα… ανατρεπτικό και ρηξικέλευθο! Βέβαια, αυτό το καμαρώνουμε! Όμως κάποιοι λένε κι άλλα πράγματα για το ΚΚΕ, όχι επαινετικά. Αυτά μας θυμώνουν, τ' απορρίπτουμε και τα αντικρούουμε. Λένε, για παράδειγμα, ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα δογματικό (σαν τον Εφραίμ ένα πράγμα), αποστεωμένο (το αντίθετο του Μπένι, κυριολεκτικά και μεταφορικά), μυωπικό (το αντίθετο του… Μίμη Ανδρουλάκη, ε;) και άλλα παρόμοια. Αφήστε δε την ξύλινη γλώσσα του: όλο «καπιταλισμός», «ιμπεριαλισμός», «μέτωπο πάλης», «λαϊκή εξουσία» και τέτοια παρωχημένα πράγματα· ενώ άμα λες «ανταγωνιστικότητα», «βιώσιμο χρέος»(!), «κούρεμα χρέους», «αφήγημα(!) εξουσίας», «αγκυλώσεις», «κεκτημένα εργαζομένων» (εκφερόμενο μετά βδελυγμίας), «ευρωπαϊκό κεκτημένο» (εκφερόμενο μετ' ευλαβίας) και άλλα συναφή, ο λόγος σου αποκτά —όσο να 'ναι— μια πλαστικότητα, μια ζωντάνια, και είσαι και ιν, βρε αδερφέ! Επειδή όμως το ρηξικέλευθο, το ανατρεπτικό, το ριζοσπαστικό, αφ' ενός, και το αγκυλωμένο, το οπισθοδρομικό, το αποστεωμένο, αφ' ετέρου, είναι έννοιες αντιφατικές και αλληλοαποκλειόμενες, γι' αυτό ακριβώς μία μονάχα πλευρά μπορεί να έχει δίκιο, είτε οι επαινούντες είτε οι κατακρίνοντες· η άλλη έχει υποχρεωτικά άδικο. Όταν, τώρα, ένα κόμμα πείθει, συνεγείρει, εμπνέει, καθοδηγεί, αναλύει τεκμηριωμένα την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση, και επαληθεύεται στις προβλέψεις του, σίγουρα εμείς που το ακολουθούμε ξέρουμε καλά ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας· κι ότι έχουμε χρέος να βοηθήσουμε κάθε καλοπροαίρετο και ανυστερόβουλο άνθρωπο που στέκει διστακτικά ή επικριτικά απέναντί μας να αντιληφθεί πού βρίσκεται το δίκιο και πού το συμφέρον του.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 18, 2012

Δηλητηριώδες Δήγμα Δημοσιογραφίας (Τα 3 Δ)

Ν' αρχίσω με μια δήλωσή μου μετάνοιας. Ε, ναι! Έκανα την αυτοκριτική μου (το κατέχουμε το άθλημα αυτό εμείς τα κομμούνια), αναγνώρισα το αφελές λάθος μου και ανένηψα! Σας τ' ορκίζομαι λοιπόν πως είμαι αποφασισμένος πλέον να δαμάσω αυτό το, ομολογημένο και από αυτό εδώ το βήμα, "βίτσιο" μου ν' αγοράζω κάθε Κυριακή τη φυλλάδα του Αλαφούζου, τη δήθεν σοβαρή «Καθημερινή»! Ναι! Στο εξής δεν θα φοβάμαι την ερώτηση (κυρίως από τον εαυτό μου): Αποτάσσεσαι τη «Καθημερινή»; Έχω έτοιμη τη σθεναρή απάντηση: Αποτάσσομαι! (Και στον αόριστο επίσης, εξίσου άνετα: —Απετάξω τη «Καθημερινή»; —Απεταξάμην! Έφτυσα και τρις: φτου, φτου, φτου! Αμέ;) Βέβαια, συναισθανόμενος τον κίνδυνο να πάρουν θάρρος κάποιοι καιροφυλακτούντες κακοπροαίρετοι και ν' αρχίσουν να ψέλνουν τα γνωστά τροπάρια της λαθολογίας και να φτάσουν —ποιος ξέρει;— έως τα Δεκεμβριανά, τη Βάρκιζα κι ακόμη πιο πέρα (πίσω), σπεύδω να προσθέσω ότι ακριβώς δεν επρόκειτο για λάθος ούτε για βίτσιο (γι' αυτό παραπάνω τη λέξη την έβαλα μέσα σε σαρκαστικά εισαγωγικά: "βίτσιο"). Ήταν μια συνειδητή πράξη μου, που είχε την αιτιολόγησή της· άρα όχι λάθος. Ήταν μια καταναγκαστική εργασία, ναι· αλλά όχι βίτσιο. Πράγματι, εξετάζοντας το τοπίο στον Τύπο τουλάχιστον τα τελευταία 20-30 χρόνια, η «Καθημερινή» κατείχε και εξακολουθεί να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση, όπως εξάλλου συμβαίνει και με άλλες εφημερίδες, ίσως και με όλες, αλλά οπωσδήποτε καθεμιά τους πετυχαίνει σε διαφορετικό βαθμό την όποια διάκρισή της. Ας πούμε, η «Ελευθεροτυπία» διακρίνεται ιδιαιτέρως για το μείγμα αντικομμουνισμού και ψευδοπροοδευτισμού που πλασάρει. Η «Αυριανή»… (Ε, καλά! Είπαμε να μιλήσουμε για εφημερίδες!) Η «Καθημερινή», αν είχε την ευθύτητα του «Ριζοσπάστη», θα έπρεπε να ανέφερε στην προμετωπίδα της πως είναι «όργανο της πλουτοκρατίας». Παλαιότερα, στην εξεταζόμενη περίοδο πάντα, διαβάζοντας την «Κ», έβλεπες σ' αυτήν, με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια απ' ό,τι διαβάζοντας κάποια άλλη αστική εφημερίδα, ποια ήταν τα σχέδια και οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης των αστών. Το «Βήμα», κατά τη γνώμη μου, ακολουθούσε κατά πόδας ή, ίσως, κατά περιόδους υπερτερούσε στα σημεία. Ωστόσο η «Κ» κατάφερνε να είναι η πιο αποστασιοποιημένη από τα κόμματα, η πιο απαλλαγμένη από κομματικές προτιμήσεις αστική εφημερίδα, ακριβώς επειδή ήταν (και είναι) ο πλέον γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, επειδή ήταν (και είναι) προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Οι κομματικές συμπάθειες, αλλά και τα ιδιαίτερα συμφέροντα ή πολιτικές προτιμήσεις των ιδιοκτητών των αστικών εφημερίδων, αποτυπώνονται ασφαλώς στον τρόπο παρουσίασης και σχολιασμού των γεγονότων. Αυτό παλαιότερα δεν επέτρεπε πάντα να διακρίνεται εύκολα και με σαφήνεια στις εφημερίδες αυτές ο κεντρικός στόχος της στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Η «Κ» ωστόσο, λόγω ακριβώς της προαναφερθείσας στάσης της, είχε συγκριτικό πλεονέκτημα εν προκειμένω. Αναφέρομαι σε παρελθόντα χρόνο, όπως θα προσέξατε, διότι σήμερα μάλλον είναι εντελώς δευτερεύουσες, ανούσιες και πολλές φορές δυσδιάκριτες οι διαφορές μεταξύ των αστικών κομμάτων. Η συμμετοχή τους ή η στήριξή τους στη σημερινή κυβέρνηση του Παπαδήμιου, η σύμπηξη του «μαύρου μετώπου», το επιβεβαιώνουν. Τούτο αντανακλάται και στην αρθρογραφία των εφημερίδων. Επομένως, αν παλαιότερα ήταν σε κάποιο βαθμό αναγκαίο να ανατρέξει κανείς στην «Κ» για να δει προς τα πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα η ολιγαρχία του τόπου, σήμερα που η άρχουσα τάξη έχει ξεσαλώσει και σαρώνει τη μία μετά την άλλη τις κατακτήσεις αιώνων του εργατικού κινήματος, σήμερα που οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφτηκε ο ρόλος των αστικών κομμάτων, σήμερα που ξεχειλίζει η θρασύτητα, ο κυνισμός και η έκπτωση αξιών στην εκφορά του πολιτικού λόγου των αστών, σήμερα πια είναι φόρα παρτίδα τα σχέδια και οι επιδιώξεις της πλουτοκρατίας. Άρα σήμερα έχει εκ των πραγμάτων ακυρωθεί το όποιο πλεονέκτημα της «Κ» να αποτελεί τον αυθεντικό ή αποκαλυπτικό εκφραστή της πλουτοκρατίας. Αυτό που της έχει απομείνει ως τίτλος διακριτικός είναι τα σαχλεπίσαχλα άρθρα κάποιων Μανδραβέλληδων και Τέλλογλου (πληθυντικός είναι κι αυτό!). Δεν θα μου λείψουν βέβαια, αν σταματήσω να την αγοράζω! Θα μου λείψει όμως —αξίζει να το πω αυτό— ο εξαίρετος Παντελής Μπουκάλας. Για χάρη του, θα δέχεται κάποιες επισκέψεις μου ο ιστότοπος της «Κ». Ας είναι…

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

Περί ευτελείας ο λόγος


Η ιδιότυπη διαστροφή μου να αυτομαστιγώνομαι μία φορά (μόνο, πάλι καλά) την εβδομάδα με το κυριακάτικο φύλλο της Αλαφουζιάδας, της "σοβαρής" (μη χέ…) «Καθημερινής», αυτή τη φορά ικανοποιήθηκε όχι με τους «συνήθεις ύποπτους» Π. Μανδραβέλη (τον Πάσχοντα), Τ. Τέλλογλου (το λαγωνικό με την επιλεκτική όσφρηση), Στέφ. Κασιμάτη (αυτόν που πετάγεται στον ύπνο του από την «ντουντούκα του Σάββα του Τσιμπόγλου») κ.λπ., αλλά —οποία εύνοια τύχης!— με τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, τον ίδιο τον εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η δήλωσή του, βαρύτητας ανάλογης με το αξίωμά του, με συγκλόνισε: Δεν θέλει, λέει, να γίνει πρόεδρος της δραχμής! Προφανώς θέλει να παραμείνει της πεντάρας. Δικαίωμά του!

Αχ, καλοί μου, είναι ανάγκη να σας αφήσω! Και πάνω που ήμουνα έτοιμος να σχολιάσω και τα παρακάτω, περί «πλάτης για να ορθοποδήσει η οικονομία», του κυρ Παπούλια… Κάποιος, κάποια μάλλον, μου χτυπά επίμονα την πόρτα (με πήρε χαμπάρι φαίνεται). Καταλαβαίνω μάλιστα ότι την χτυπά «με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης της απέναντι στη χώρα». Το δίχως άλλο είναι η Ελένη Ράικου! (Φτου γαμώτο! Κι ότι γλύτωσα από την Αργυρώ Χουδετσανάκη!)