Όπως σας έχω προαναγγείλει, η παρούσα ιστογραφή μου αναρτάται με τον «αυτόματο πιλότο» του ιστολογίου, δηλαδή έχει προετοιμαστεί κάποιες μέρες πριν και έχει προγραμματιστεί να ανέβει σήμερα, 16 Μαρτίου, στις 6:00 το πρωί. Ο λόγος είναι ότι σήμερα θα βρίσκομαι από το πρωί μέχρι τη λήξη του ωραρίου λειτουργίας του στο δικαστήριο. Ξέρετε, για την, κατά τον Τέλλογλου, «πολύκροτη δίκη με άρωμα ΕΣΥ» (και μπόχα Τέλλογλου, θα πρόσθετα…). Όμως ας αποστασιοποιηθούμε όσο πιο πολύ μπορούμε σήμερα (και πάντα) από τον βούρκο και ας προσπαθήσουμε ν' ατενίσουμε ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό, εκεί που μονάχα κάποιες διαλεχτές ψυχές αξιώνονται να φτάσουν. Για να λάμπουν εκεί ψηλά. Για να λάμπει εκεί ψηλά ο ήλιος τού «ΠΡΕΠΕΙ» της ανθρωπότητας. Για να φωτίζουν όλους εμάς και να μας καθοδηγούν.
Ραχήλ
(Γράφτηκε για την ηρωίδα ειρηνίστρια Rachel Corrie [Ρέιτσελ —Ραχήλ— Κόρι], την 23χρονη κόρη του Ισραήλ, Αμερικανίδα πολίτη από την Ολύμπια της Ουάσιγκτον, που δολοφονήθηκε στις 16 Μάρτη 2003 στη Ράφα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, όταν προσπάθησε να εμποδίσει μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού να κατεδαφίσει σπίτια Παλαιστινίων, κι ο χειριστής τη συνέθλιψε, περνώντας από πάνω της…)Ακριβή μας κόρη,
Κόρη μαντιλοφορούσα,
Κόρη ορθοβαδίζουσα
Κόρη ορθοτομούσα
Εσύ, κόρη, άφησες πίσω μακριά σου
Στις γειτονιές του κόσμου βρέθηκες,
Στ΄ αγιασμένα νερά του Ιορδάνη λούστηκες.
Κόρη της αέναης Αρχής
Καλή μας Ραχήλ, κοιμήσου γαλήνια! Πρόφτασες εσύ στη σύντομη ζωή σου να μας δώσεις τόσο πολλά! Κατάκτησες εσύ επάξια, με το σπαθί σου, ζηλευτή θέση στο πάνθεον των ηρώων· αυτών που σώζουν την τιμή της ανθρωπότητας. Γι' αυτό ας σιγήσουν σήμερα για λίγο τα χαρούμενα τραγούδια· ας σου χαρίσουμε σήμερα εμείς οι ταπεινοί ένα ζεστό μας δάκρυ. Γι' αυτό ας είναι σήμερα λυπητερά τα τραγούδια μας. Νά, σαν αυτό, το «Θλιμμένο Βαλς» του Γιαν Σιμπέλιους, το ακούς; (Για να το ακούσετε κι εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, απενεργοποιήσετε προηγουμένως τη μουσική υπόκρουση του ιστολογίου, στην περίπτωση που την έχετε ενεργοποιήσει —εκ προεπιλογής είναι απενεργοποιημένη):
