Σάββατο, Μαΐου 01, 2010

Πρωτομαγιά!


Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά!

Τώρα ξεκινάμε οικογενειακώς για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση. Περισσότερα, όταν επιστρέψουμε. Και μην ξεχνάτε:

Η απεργία δεν είναι αργία!

[Συνέχεια της ιστογραφής μετά τη συγκέντρωση]


Καμία απεργία δεν είναι αργία, δεν πρέπει να "επωφελούνται", τάχα (τρομάρα τους!), οι εργαζόμενοι ωσάν να τους δίνεται μια ευκαιρία για φυγή, απόδραση. Η φυγή, η απόδραση, η απουσία από τον αγώνα, χαρακτηρίζει άνθρωπο μη συνειδητοποιημένο. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την Πρωτομαγιά. Τότε η φυγή, η απόδραση, η απουσία από την πρωτομαγιάτικη διαδήλωση, παίρνει διαστάσεις αγνωμοσύνης και ασέβειας προς τους νεκρούς ήρωες της εργατικής τάξης.

Βέβαια, παραπάνω αναφέρομαι μονάχα σε όσους απεργούν μεν, αλλά, αντί να συμμετάσχουν στις απεργιακές εκδηλώσεις ή διαδηλώσεις, εκμεταλλεύονται την απεργία σαν ημέρα αργίας για να αναπαυθούν ή να διασκεδάσουν ή να ασχοληθούν με άλλες εργασίες, συμπεριλαμβανόμενης της δεύτερης δουλειάς τους. Δεν αναφέρομαι στους απεργοσπάστες. Το ζήτημα της απεργοσπασίας είναι πιο σύνθετο. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν, από τη μία μεριά, οι εργαζόμενοι εκείνοι που, αν απεργήσουν, θα χάσουν τη δουλειά τους και, από την άλλη, εκείνοι που, χωρίς να διατρέχουν τέτοιον κίνδυνο, δεν απεργούν για να μη χάσουν το μεροκάματο. Κι ενώ οι πρώτοι είναι στις περισσότερες —όχι όλες, πάντως— φορές δικαιολογημένοι, οι δεύτεροι είναι τα υποταγμένα ανθρωπάκια (μου θυμίζουν τον κυρ Παντελή του Πάνου Τζαβέλα: «…Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή, έντρομε, άβουλε, συ φασουλή…») που δημιουργεί το σύστημα. Σήμερα θα σκεφτούν άραγε αυτοί ότι χάνουν —πέρα απ' όλα τ' άλλα— δύο χειροπιαστούς μισθούς, έτσι υποταγμένοι, σκυφτοί, ντροπιασμένοι; Αν αποφάσιζαν να χάσουν ένα μονάχα 15ήμερο αποδοχών συμμετέχοντας σε μια πανελλαδική γενική 15ήμερη απεργία, θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει πολλά (εκτός από τον υπόλοιπο ενάμιση μισθό) και να περπατούσαν με το κεφάλι ψηλά…

… … … … … … … … … …

Η απόφαση για την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως παγκόσμιας γιορτής της εργατικής τάξης πάρθηκε τον Ιούλιο του 1889 από το Συνέδριο της 2ης Διεθνούς στο Παρίσι, προς τιμή της θυσίας των εργατών του Σικάγου, που, με αίτημα την οκτάωρη ημερήσια εργασία, οργάνωσαν την Πρωτομαγιά του 1886 δυναμική απεργία και διαδήλωση, η οποία κατέληξε σε αιματηρή σύγκρουση με την αστυνομία. Η πλατεία Χεϊμάρκετ (Haymarket) βάφτηκε με αίμα, ακολούθησαν πολλές συλλήψεις, αλλά και εκτελέσεις. Στη χώρα μας, η εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1893 στην Αθήνα, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, από τον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Το 1911 δημιουργήθηκε ο πρώτος υπολογίσιμος —κατά τον Γ. Κορδάτο, «Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας»— σοσιαλιστικός όμιλος και άρχισε η δράση του Σοσιαλιστικού Κέντρου της Αθήνας (ΣΚΑ). Το ΣΚΑ σύστησε στη συνέχεια τον Σοσιαλιστικό Όμιλο της Ελληνικής Νεολαίας ή, πιο σύντομα, τη Σοσιαλιστική Νεολαία (Σ.Ν.). Στο άρθρο 19 του καταστατικού της Σ.Ν. αναφερόταν:

Ο Όμιλος εορτάζει την Πρωτομαγιάν (ν.η.).

Το σωματείο «Άμυνα» των υπαλλήλων ξενοδοχείων και ζαχαροπλαστείων, που ιδρύθηκε το 1911, αναγνώριζε στο καταστατικό του:

…την Πρωτομαγιά ως διεθνή εργατικήν εορτήν.

… … … … … … … … … …

Τον Αύγουστο του 1923 πραγματοποιείται γενική πανελλαδική απεργία. Περισσότεροι από 150.000 οι απεργοί. Ο στρατός και η χωροφυλακή χτυπούν διαδήλωση απεργών στον Πειραιά. Αποτέλεσμα 11 νεκροί, πάνω από 100 τραυματίες και γύρω στους 500 συλληφθέντες.

… … … … … … … … … …

Σήμερα, Πρωτομαγιά του 2010, οι εργαζόμενοι του Πειραιά τίμησαν τη γιορτή τους με τη μεγαλύτερη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση που έχω ζήσει στην πόλη. Αχτίδα ελπίδας…