Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009

Κακιά ώρα…

Κατά πληροφορίες, μη διασταυρωμένες μέχρι στιγμής πλην από αξιόπιστες πηγές, η υπόθεση του τραγικού συμβάντος στο ελληνικό φορτηγό πλοίο «Aegean Wind», που στοίχισε τη ζωή σε τρεις έλληνες και έξι αλλοδαπούς ναυτικούς, ανατέθηκε στον 4ο ειδικό ανακριτή κο Ουτιδανό(*). Μάλιστα, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι ο κος Ουτιδανός πρόκειται εντός της ημέρας να καλέσει για ανάκριση την κατηγορουμένη ως υπαίτιο της τραγωδίας (όπως έσπευσε με παρρησία περισσή και τόλμη αξιέπαινη να κατονομάσει ευθύς εξαρχής η βασική μάρτυρας κατηγορίας, υπουργός κα Λούκα Κατσέλη), την κα Κακιά Ώρα(**). Εικάζεται ότι η κατηγορουμένη θα ζητήσει, όπως συνηθίζεται, ολιγοήμερη προθεσμία προκειμένου να ετοιμάσει την απολογία της. Κατ' ασφαλείς πληροφορίες την υπεράσπιση της κατηγορουμένης την έχει αναλάβει ο γνωστός ποινικολόγος κος Μαύρος Γάτος. Άλλες πληροφορίες, όπως περί τελέσεως ευχελαίου στα γραφεία της πλοιοκτήτριας εταιρείας ή περί διαταγής των πλοιοκτητών προς τους κυβερνήτες των πλοίων τους να μεριμνήσουν ώστε να αναρτηθεί σε κατάλληλο μέρος της πλώρης μπλε χάντρα κατά της βασκανίας κ.τ.τ., ελέγχονται ως ανακριβείς.

Αρμόδιοι κύκλοι σημειώνουν πάντως ότι η Κακιά Ώρα έχει πολλάκις κατά το παρελθόν απασχολήσει τη Δικαιοσύνη για ανάλογα αδικήματα και μάλιστα όχι λίγες φορές έχει κριθεί τελεσιδίκως ένοχη και έχει τιμωρηθεί με βαρύτατες ποινές κάθειρξης. Είναι δε, επισημαίνουν οι ίδιοι κύκλοι, απορίας άξιον πώς προχτές, την ημέρα της τραγωδίας, βρέθηκε να κυκλοφορεί ελεύθερη. Ίσως φταίει το κακό μας συναπάντημα (με την κα Κατσέλη, αίφνης).

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

(*)Γνωστός με το ψευδώνυμο Ζοροτρανός κατά τις ημέρες της –πάλαι ποτέ– (παρ)ακμής του, όταν κορδωνόταν και φούσκωνε δυσανάλογα προς το εκτόπισμά του…

(**)Ανήμερα τα Χριστούγεννα, στις 18:15 και ενώ η πυρκαγιά στο πλοίο ήταν ακόμα σε πλήρη εξέλιξη, η αρμόδια υπουργός κα Λ. Κατσέλη με χαρισματική οξύνοια και απαράμιλλο θάρρος αποκάλυψε και στιγμάτισε τον βδελυρό εγκληματία: «Το σημερινό τραγικό συμβάν επιβεβαιώνει ότι ακόμα και ανήμερα των Χριστουγέννων ελλοχεύει ο κίνδυνος, η κακιά ώρα».

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 25, 2009

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;


—Ποιος καλιγώνει τον ψύλλο;
—Μα… ο πεταλωτής (καλιγάς)! Μάλιστα, ορίστε δείγμα των ικανοτήτων του ανδρός, από την ενημέρωση (λέμε τώρα…) των πολιτικών συντακτών στις 22 Δεκεμβρίου 2009:
κ. Μακρυγιάννης (δημοσιογράφος): Πριν από 10 ημέρες ο πρωθυπουργός, κύριε εκπρόσωπε, είπε στις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιβληθούν μέτρα σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ότι το πρόβλημα δεν είναι ο μισθωτός, και πάει λέγοντας. Τρεις ημέρες μετά, στο Ζάππειο, ανακοίνωσε μέτρα όπως περικοπές κατά 10% των επιδομάτων και ενιαία φορολογική κλίμακα, κάτι που οδηγεί με αριθμούς σε μείωση των αμοιβών των εργαζομένων· στο Δημόσιο, για παράδειγμα, που συζητούμε, της τάξης του 4, 5, 6%, ανάλογα –εν πάση περιπτώσει, μόλις θα ξεκαθαρίσετε και αυτό, θα βρούμε και εμείς τα νούμερα επακριβώς. Τι μεσολάβησε γι` αυτή την τούμπα; Μήπως ήταν οι διεθνείς οίκοι ή κάτι άλλο; Γιατί έγινε όλη αυτή η στροφή;
κ. Πεταλωτής (πεταλωτής): Μια δικαιότερη στροφή στο φορολογικό σύστημα δεν συνεπάγεται και δεν σημαίνει περικοπή μισθών. Είναι πολύ πιο σύνθετο το ζήτημα. Όταν γνωρίζουμε ότι το φορολογικό μας σύστημα είναι άδικο, όταν ήδη έχουμε δεσμευτεί και προεκλογικά και μετεκλογικά ότι εμείς θα το αλλάξουμε, και ξεκινάμε να το αλλάζουμε. Είναι άλλο το θέμα ότι τα βάρη δεν θα τα πληρώσει ο απλός πολίτης και άλλο ότι κάνουμε πιο δίκαιο το φορολογικό σύστημα.(*)
κ. Θεοδωρόπουλος (δημοσιογράφος): Συγγνώμη, επί του θέματος: Ο κ. Παπακωνσταντίνου στο Λονδίνο, πρόσφατα, δήλωσε ότι η μείωση των επιδομάτων κατά 10% που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, ισοδυναμεί με ονομαστική μείωση των μισθών κατά 4%.
κ. Πεταλωτής: Αυτό, όμως, είναι ως αποτέλεσμα. Δεν είναι μείωση του μισθού.
κ. Θεοδωρόπουλος: Δεν είναι μείωση του μισθού αυτό;
κ. Πεταλωτής: Είναι κάτι διαφορετικό και έτσι πρέπει να κρίνεται.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 08, 2009

Υπέρ αδυνάτου (χαρτοφύλακα)


Αύριο θα πάρω τα πόδια μου (και λεωφορείο και μετρό) και θα πάω και πάλι στο ΘΕΜΙΔΟΣ ΜΕΛΑΝΟΝ, για πολλοστή φορά, προκειμένου ακούσια, σαν όμηρος, να λάβω μέρος στο νέο επεισόδιο της θρασοκωμωδίας «Τα Θ(λ)ηβερά Σκάνδαλα» –της γνωστής υπερπαραγωγής σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλάριχου, που παίζεται σχεδόν 7 χρόνια τώρα, με πρωταγωνιστές πλήθος ασπόνδυλα της πανίδας που ενδημεί στα απραγεία, στα αρπαγεία, στα διχαστήρια και σε άλλους πρόσφορους χώρους. Εξυπακούεται ότι θα κουβαλήσω επί… σκηνής –όπως κάθε φορά– την αθωότητά μου, υπό την υλική της υπόσταση. Η άλλη, η άυλη, δεν μετράει εδώ. Αυτή μπορεί να γίνει αντιληπτή μονάχα από ανθρώπους, εφόσον έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τις έννοιες του δικαίου και της ηθικής. Τα ασπόνδυλα, ως κατώτερη μορφή ζωής, στερούνται παντελώς τέτοιας ικανότητας, και όχι μόνο. Γι' αυτό αυτά τα καημένα δεν είναι ούτε άδικα ούτε ανήθικα. Όμως τα άλλα ασπόνδυλα, σαν τα παραπάνω, αυτά που από παραξενιά της φύσης βρέθηκαν να έχουν ανθρώπινη μορφή, αυτά έχουν ασυζητητί διαρρήξει τις σχέσεις τους με το δίκαιο και την ηθική και κατά κανόνα –θαρρώ απαράβατο– είναι και άδικα και ανήθικα. Σιχαμεροί ανθρωποσκώληκες… Απέναντι σε δαύτους, αν η ατυχία (δηλαδή η προστυχιά κάποιων του είδους) σε υποχρεώσει να υπερασπιστείς την αθωότητά σου, δεν έχεις πολλές επιλογές· ίσως δεν έχεις καμία… Ε, τι να κάνεις τότε; Επιστρατεύεις μερικά κιλά χαρτούρα "αδιάσειστων τεκμηρίων" (μμμ! καλά!…), για να τα τρίψεις στη μούρη τους, όχι μπας και συγκινηθούν (τι λέτε τώρα!), αλλά έτσι, για την τιμή των όπλων, για να μην παραδοθείς αμαχητί, βρε αδερφέ! Σκατά δηλαδή. Στοιβάζεις τη χαρτούρα σε κατάλληλη τσάντα, τη ζαλώνεσαι, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στον ρόλο σου (απολογία), τον έχεις μάθει πια, και ξεκινάς για να δώσεις την παράσταση.

Σας παρουσιάζω εδώ δύο αποκαλυπτικές φωτογραφίες της… αθωότητάς μου.


Αριστερά, η αθωότητά μου σε συσκευασία "γίγαντα" των 7 κιλών· δεξιά, σε πρακτική συσκευασία μόλις 250 γραμμαρίων!

Μέχρι και στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς κουβαλούσα –βλακωδώς, όπως κατάφερα, έστω καθυστερημένα, να αντιληφθώ– τη θεόβαρη συσκευασία της αθωότητάς μου, αυτήν αριστερά. Όμως… ανένηψα! Αποφάσισα αύριο να πάρω την πανάλαφρη δεξιά εκδοχή της, για τους ακόλουθους ορθούς και βάσιμους λόγους:

1. Έχω πεισθεί πλέον ότι η αθωότητά μου δεν έχει τόση βαρύτητα όση μού φαινόταν λογικό να έχει. Εξ άλλου έχω επίσης πεισθεί ότι σ' αυτή την άθλια υπόθεση ούτε η λογική κατέχει τη θέση που της αξίζει. Επομένως, 250 γραμμάρια και πολλά είναι!


2. Είναι ανόητο να δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στην αθωότητά μου απ' όση στην (εύθραυστη) υγεία της μέσης μου! Διότι αν μ' εγκαταλείψει η μέση μου θα ταβλιαστώ στο κρεβάτι, ανήμπορος να κινηθώ. Χωρίς τη μέση, λοιπόν, χάθηκα, ενώ χωρίς την αθωότητα… κάτι τρέχει στα γύφτικα!


3. Ο ελαφρύς χαρτοφύλακας ταιριάζει απόλυτα με την ανείπωτη ελαφρότητα που κυκλοφορεί ασύδοτη στην προκείμενη υπόθεση…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 25, 2009

Υπέρ αναπαύσεως… του θηρίου δεηθώμεν!

Πριν από λίγο άκουσα στις ειδήσεις ότι «Σήμερα σημειώθηκαν δύο θάνατοι ασθενών που είχαν προσβληθεί από τη νέα γρίπη· ο ένας ασθενής ήταν ηλικιωμένος με ιστορικό κακοήθειας, ο άλλος…» (sic, η υπογράμμιση δική μου). Αυθόρμητα σκίρτησα: «Λες να;» σκέφτηκα, και μια κρυφή ελπίδα μού γεννήθηκε. «Ιστορικό κακοήθειας… Λες να 'ναι ο θηριώδης Αλάριχος; Ή, έστω, κανένας τιποτένιος Νικήτας; Κι αν όχι, ούτε Αλάριχος ούτε Νικήτας, μήπως κανένα από τα ενεργούμενά τους;» Θα συμβιβαζόμουνα, ακόμη και με την τελευταία αυτή εκδοχή. Αλλά φευ! Δεν επρόκειτο για «ιστορικό κακοήθειας», το οποίο επιπολέως έμελλε να αποδοθεί μετά θάνατον στον δύστυχο αποδημήσαντα! Ιστορικό κακοήθους ασθένειας είχε ο άμοιρος, και ταλαιπωριόταν ενόσω ζούσε. Πού να το φανταζότανε ο έρμος ότι τα βάσανά του δεν ήταν γραφτό να λάβουν τέλος με τον θάνατό του, αλλ' ότι θα συνεχίζονταν χάρη στην ευγενή φροντίδα δεινών χειριστών του λόγου. Τώρα, μη με ρωτήσετε τι είδους ιστορικό βαρύνει τον λαμπρό ειδησεογράφο. Ίσως ιστορικό τερατογενέσεων (γλωσσικών)…

Τετάρτη, Νοεμβρίου 11, 2009

Ο διάλογος έχει πολλά ποδάρια!


Οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ (κατασυκοφαντημένοι) σταμάτησαν την απεργία τους και πάνε σε διάλογο…

Θ' ανοίξει νέος διάλογος για το ασφαλιστικό, θάναι σοσιαλιστικός αυτή τη φορά…

Πάμε κατά διαλόγου!

Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009

Ψυχή (πληγωμένη) βαθιά


Με την ψυχή μου πληγωμένη βαθιά, όπως η ψυχή των τιμημένων μαχητών του ηρωικού ΔΣΕ, όπως κάθε ψυχή που δονείται από το μεγαλείο της προσφοράς εκείνων, πληγωμένη εξαιτίας της ταινίας «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη (άραγε ο τίτλος της ταινίας αποτελεί ελλειπτική διατύπωση αυτής της πραγματικότητας;), παραχωρώ το βήμα στον εξαίρετο Γιώργο Κακουλίδη: αναδημοσιεύω από την τακτική κυριακάτικη στήλη του Το απόλυτο ρόδο όσα έγραψε για την ταινία αυτή στον Ριζοσπάστη της Κυριακής 1ης Νοέμβρη 2009:


Ψυχή φραπέ

Αφορμή, η ταινία «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη

1. Ο σκηνοθέτης έπεσε, δυστυχώς, θύμα εκείνης της μεταφυσικής που σε κάνει να πιστέψεις πως μπορείς να γράψεις από την αρχή όποιο κομμάτι της Ιστορίας επιθυμείς: η αγάπη, η συμπόνια, η φιλευσπλαχνία, το γεγονός ότι όλοι θα πεθάνουμε και ότι κάποιος πρέπει να μπει στον κόπο ν' αποκαταστήσει εμάς και τα πάθη μας όπλισαν την κάμερα του Βούλγαρη για τα «βαθιά». Αντί όμως να «γυρίσει», φρόντισε να «χτυπήσει» σ' ένα σέικερ τα αντίπαλα στρατόπεδα του Εμφυλίου με αποτέλεσμα, αντί για ψυχή βαθιά όπως επεδίωξε, η ταινία να καταλήξει σε ψυχή φραπέ. Βασανίζοντας τα αυτονόητα του τύπου αν ο πόλεμος είναι κακός ή ο Εμφύλιος είναι τραγωδία, αφαίρεσε μ' έναν καθωσπρέπει τρόπο τις γενεσιουργές αιτίες της σύρραξης σκεπάζοντας με ό,τι βρήκε εύκολο το δικαίωμα της ιδέας για την οποία έπεσαν οι στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού. Τους παρέδωσε στη Μοίρα με την εύνοια που της δίνουν αναιμικοί θεολόγοι. Από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης δεν μπορούσε να πετάξει στο δικό τους ύψος, υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με τη σκόνη τους και να πνιγεί σ' αυτήν.

2. Μπαίνοντας σε μια Ιστορία που δε χωρούσε, με τη θολή ανάμνηση μιας Αριστεράς που κάποτε γνώρισε, κινούσε την κάμερά του με τον τρόπο των ευσεβών χριστιανών που γυρνούν με τα εικονίσματα στα νεκροταφεία προσπαθώντας να εξορκίσουν το κακό.

3. Δαιμονικό ερώτημα: Πώς ο σκηνοθέτης είναι τόσο σίγουρος πως αν ένας νεκρός αντάρτης ανασταινόταν δε θα έτρεχε πάλι στο Γράμμο;

4. Πρόκειται για ταινία επιτομή του μικροαστισμού. Ακόμα χειρότερο, γιατί αποκτά ιδεολόγημα ένας ολόκληρος συρφετός που, με καλές προθέσεις όπως πάντα, είναι στήριγμα και καμάρι όλων των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.

5. Ψάχνοντας στα τυφλά πληγές, έπαψε να είναι κύριος του εαυτού του και παραδόθηκε σε μια ηθική που συναντάς σε αφθονία στις Αρσακειάδες, σε όσους ουδεμία σχέση έχουν με Εμφυλίους ή με το αίμα. Ωστόσο, το αίμα εκείνο συνεχίζει και σήμερα αδιάκοπα τη ροή του –ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει χάσει την ικανότητα να το παρακολουθεί.

6. Καμία απολύτως έκπληξη δε μου προκάλεσε η ταινία του Βούλγαρη. Με αφορμή όμως την προβολή της, κέρδισα χρόνο από το να κάνω βαρετούς κύκλους ρωτώντας τα άστρα αν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε στο όνομα των νεκρών. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι πιο ζωντανός από έναν αντάρτη που έπεσε στο Γράμμο. Αυτό άραγε λέει κάτι στον σκηνοθέτη;

Παρασκευή, Οκτωβρίου 09, 2009

Το περιτύλιγμα ή το περιεχόμενο;


Προχτές, συζητώντας με τον ανιψιό μου, η κουβέντα ήρθε στο θέμα τού πόσο μεγάλη σημασία έχει ο τρόπος που επιλέγεις να παρουσιάσεις ή να ζητήσεις κάτι. Μάλιστα, όπως υποστήριξα, πολλές φορές απ' αυτόν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν η άποψή σου, η πρότασή σου, το αίτημά σου, θα γίνει αποδεκτό ή θα απορριφθεί. Τότε, προς επίρρωση των λεγομένων μου, διηγήθηκα στον ανιψιό μου το ακόλουθο διδακτικό περιστατικό, του οποίου υπήρξα πρόσφατα αυτόπτης μάρτυρας.

Δύο φίλοι, ο Γ. και ο Κ., μανιώδεις καπνιστές και οι δύο, επισκέπτονται κάποιο μοναστήρι. Μαζί με μια μικρή ομάδα άλλων επισκεπτών, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον αγαθό μοναχό που τους ξεναγεί. Ωστόσο, μη έχοντας για αρκετή ώρα ανάψει τσιγάρο, έχουν εμφανώς αρχίσει να νιώθουν το σχετικό σύνδρομο στέρησης της νικοτίνης. Έτσι, κάποια στιγμή ο Γ. σκύβει και ψιθυρίζει στον Κ.:

—Να πάρει η ευχή, θα σκάσω αν δεν ανάψω τσιγάρο!

—Κι εγώ το ίδιο, απαντάει ο Κ. Μήπως να ζητούσαμε άδεια από τον μοναχό να κάνουμε ένα τσιγαράκι; Τι λες;

—Καλή ιδέα! Πάω, λέει ο Γ. και τρέχει προς τον μοναχό.

Τον πλησιάζει, κάτι του λέει χαμηλόφωνα, εκείνος φαίνεται να του αποκρίνεται, χαμηλόφωνα επίσης, και ο Γ. επιστρέφει κοντά στον φίλο του, έχοντας ήδη ανάψει τσιγάρο.

—Ώστε λοιπόν, ρωτάει ο Κ., μάλλον προεξοφλώντας ότι το δίχως άλλο η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική, επιτρέπεται ν' ανάψουμε τσιγάρο;

—Όχι! τον αντισκόφτει ο Γ. Άδεια έδωσε σ' εμένα μονάχα ο καλόγερος. Αν θες κι εσύ, πρέπει να πας να του τη ζητήσεις.

Ο Κ. δεν περιμένει να τελειώσει ο Γ. Ήδη έχει πλησιάσει τον μοναχό και υποβάλλει, ψιθυρίζοντας σχεδόν, το αίτημά του, βέβαιος ότι θα γίνει αποδεκτό. Ο μοναχός φαίνεται να του απαντάει σιγανά, και ο Κ. απομακρύνεται και επιστρέφει κοντά στον φίλο του, πλην με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς να έχει ανάψει τσιγάρο.

—Δεν μου το επέτρεψε, ψελλίζει απογοητευμένος.

Τέλος, η ξενάγηση τελειώνει και οι δύο φίλοι βρίσκονται στην αυλή του μοναστηριού.

—Καλά, ξεκινάει ο Κ., που τον τρώει η απορία, αλλά και πάει να σκάσει από το κακό του, επειδή ο μοναχός επέτρεψε στον φίλο του ν' ανάψει τσιγάρο την ίδια στιγμή που το απαγόρεψε σ' αυτόν. Πώς εσένα σου έδωσε άδεια κι εμένα όχι; Τι του είπες;

—Είναι απλό, απαντάει ο Γ. Τον ρώτησα: «Άγιε πατέρα, όταν καπνίζω, μπορώ να προσεύχομαι;» «Βεβαίως, τέκνο μου, προσεύχεσαι εν παντί τόπω και χρόνω!» μου απάντησε. Καλά, εσύ τι του είπες;

—Εεε χμ…, μορφάζει ο Κ. Εγώ τον ρώτησα: «Άγιε πατέρα, όταν προσεύχομαι, μπορώ να καπνίσω;» «Όχι, τέκνο μου, ασέβεια μεγάλη! Ν' ανάψεις τσιγάρο τη στιγμή που προσεύχεσαι;»

—Κατάλαβα. Κι έτσι, θείε, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τη ΝΔ στις εκλογές, πέταξε αναπάντεχα ο ανιψιός μου.

Κι εγώ βρέθηκα μετά τον απρόσμενο, όχι άστοχο πάντως, συνειρμό του ανιψιού μου να προσπαθώ μάταια να τον πείσω ότι η υπόθεση των εκλογών είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύπλοκη· η “παραβολή” είναι πάντα ακαταμάχητα ελκυστική και γιαυτό υπέρμετρα δυνατή, σκέφθηκα.

Υ.Γ.: Τα ονόματα των δύο φίλων επισκεπτών της μονής δεν μου είναι γνωστά. Για την οικονομία της αφήγησης, θεώρησα καλό να τους δώσω από ένα όνομα (έστω από ένα… αρχικό ονόματος), το οποίο –ομολογώ– δεν το διάλεξα στην τύχη αλλά παίρνοντας υπόψη την κατάληξη της συζήτησης με τον ανιψιό μου.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 10, 2009

Η άνοδος και η πτώση ενός… Ζ…


Ναι! Ζ…! Η λέξη αυτή, το ανθρωπωνύμιο αυτό, αρκεί και για τα δύο: και για προσδιορίσει κανείς σε ποιον αναφέρεται, αλλά και για να τον χαρακτηρίσει! Είναι κάτι σαν το ιδιώνυμο αδίκημα (το όνομα το ίδιο είναι έγκλημα από μόνο του) ή το ιδιοπαθές νόσημα (ομοίως, είναι από μόνος του νόσημα ο άνθρωπος, το οποίο εμφανίζεται χωρίς τη συνδρομή κάποιας γενεσιουργού αιτίας): Ζ…. Άλλως πως, αν προτιμάτε, είναι sui generis (ιδιογενής) γκαζοτενεκές. (Τς τς τς! Χρησιμοποίησε, καημένε, πιο κόσμιες εκφράσεις! Κύμβαλον αλαλάζον, ας πούμε… Δηλαδή, ας φορέσουμε, τουλάχιστον, φράκο στον γκαζοτενεκέ. Για κοτζάμ «ειδικό» πρόκειται, διάολε! Λιγάκι τακτ…)

Τώρα θα μου πείτε –και θα έχετε απόλυτο δίκιο– για ποια λέξη, όνομα, ανθρωπωνύμιο, γράφω; Γι' αυτό το σκέτο «Ζ», ακολουθούμενο από κοροϊδευτικά αποσιωπητικά; Μα τι μπορεί να καταλάβει κανείς έτσι;

Ε, αγαπητοί μου, μη ζητάτε περισσότερα. Υπάρχει λόγος «ειδικός» που υπαγορεύει την… αυτολογοκρισία. Όχι πως οι υποψιασμένοι και τα σαΐνια δεν θα καταλάβετε· εσείς δεν θα δυσκολευτείτε να "διαβάσετε" τα αποσιωπητικά ή τα αποσιωπούμενα. Οι υπόλοιποι ας περιοριστείτε στο ότι υπάρχει κάποιος «άγνωστος Ζ» –πείτε τον, για παράδειγμα, Ζορό ή και Ζερό (Zero), για να πλησιάσετε κάπως– με τα χαρακτηριστικά και τα κατορθώματα που περιγράφω. Μπορείτε επίσης να τον πείτε… Νικήτα (πού το θυμήθηκα τώρα!).

«Μα είναι δυνατόν απ' αυτό το Ζ… να καταλάβει κανείς για ποιον πρόκειται;» ίσως αναρωτηθείτε. Αλλά η απάντηση έρχεται αποστομωτική από τον ίδιο τον Ζ…! Αυτός αναγνώρισε ότι το Σ/Κ, αναγραφόμενο σε υποσέλιδο εγγράφου, είναι δηλωτικό συγκεκριμένου ονοματεπώνυμου, του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου)! Μάλιστα τόσο βέβαιος ήταν για την οξυδέρκειά του (η οξύνοιά του δεδομένη επίσης), ώστε με μοναδικό "στοιχείο" αυτό έπλεξε ολόκληρο σενάριο για υποτιθέμενες ενέργειες του Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλου). Σκεφτείτε, δηλαδή, να ήταν ο Ζ… ανακριτής. Θα είχε τυλίξει τον άμοιρο τον Σ(τάδε) Κ(ταδόπουλο) σε μια κόλλα χαρτί. Θεός φυλάξοι!

Από το διπλανό γραφείο ουρανομήκεις ακούγονται οι φωνές κάποιου που βρίσκεται, προφανώς, εκτός εαυτού. Οι φωνές συνοδεύνται με δυνατά χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι. Εγώ παγώνω, αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό, διότι όρθιος και ακίνητος ήμουνα, όρθιος και ακίνητος παρέμεινα. Κάποια σύσπαση αιφνιδιασμού και φόβου στο πρόσωπό μου μονάχα, αλλά σίγουρα δεν την είδε κανένας τους, ούτε ο Ζ… ούτε η γραμματέας του. Η γραμματέας του επίσης πάγωσε. Αντίθετα όμως μ' εμένα, αυτή δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Βρισκόταν σε κίνηση όταν ξέσπασαν οι φωνές, ξαφνιάστηκε και ακινητοποιήθηκε. Φάνηκε να ταράχτηκε αρκετά. Ο Ζ…; Σ' αυτόν μάλλον αγαλίαση προκάλεσαν οι φωνές. Χαμογέλασε και είπε ήρεμα και αργά, με μια δόση σαδιστικής ευφορίας: «Χμ! Ο συνάδελφος… Ξέρει κόλπα… Κι εγώ ξέρω τέτοια κόλπα, και καλύτερα!»

Καταλάβατε; Όχι; Ούτε κι εγώ… Αυτά είναι για "ατσίδες"!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 01, 2009

Η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 από την Εκκλησία


Είναι γνωστή η εθνοπροδοτική στάση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, γενικότερα, όπως και ο δωσιλογισμός του "εθνομάρτυρα" Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' (κατά κόσμον Γεώργιου Αγγελόπουλου), ειδικότερα, αλλά και η φιλοτουρκική και αντεθνική στάση της επίσημης Εκκλησίας τόσο κατά τα χρόνια της σκλαβιάς όσο, κυρίως και... καιρίως, και κατά τη διάρκεια της εθνεγερσίας -μάλιστα ξεκινώντας από το 1453... Κατά τη μακρά θητεία του ιερατείου στην υπηρεσία του κατακτητή, όχι ένεκα δειλίας ή αφελείας αλλ' ένεκα υπολογισμού προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών επιδιώξεών του, ενσυνειδήτως τοποθετημένου ενάντια σε κάθε λαϊκή προσπάθεια για αποτίναξη του ζυγού της σκλαβιάς, κορυφαία ίσως στιγμή αποτελεί η αποκήρυξη της Επανάστασης του 21 και ο αφορισμός του Αλ. Υψηλάντη και του Μιχ. Σούτσου. Το ανοσιούργημα αυτό διαπράχθηκε από τον σιχαμερό εσμό των διεφθαρμένων, ασυνείδητων, φιλοτομαριστών συνοδικών, στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο Πατριάρχης Γρηγόριος στο Πατριαρχείο τον Μάρτη του 1821. Το κατάπτυστο κείμενο που συντάχθηκε και υπογράφτηκε από τους ελεεινούς αυτούς ιερωμένους στάλθηκε σ' όλες τις κατά τόπους ελληνικές κοινότητες, στοχεύοντας στην αναχαίτηση της Επανάστασης που φούντωνε. Προξένησε μεγάλη ζημιά στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα, πλην όμως η Επανάσταση επικράτησε στην κυρίως Ελλάδα, ο δε προδότης Πατριάρχης, για... καλή του τύχη (τι ειρωνεία!), απαγχονίστηκε -πέφτοντας θύμα της συκοφαντίας του γερο-πόρνου (κυριολεκτικά!) Μητροπολίτη Πισιδίας Ευγενίου (από τα καλόπαιδα [αν διαβάσατε "κωλόπαιδα", μικρό το λάθος· διότι δεν ήσαν, βέβαια, παιδιά...] που υπογράψανε το έμεσμα της αποκήρυξης...) προς τον Σουλτάνο, ότι τάχα ο Πατριάρχης Γρηγόριος ήταν επικεφαλής της Επανάστασης, η οποία είχε ήδη ξεσπάσει. Μετά τον απαγχονισμό του μικρού αυτού ανθρώπου, η Εκκλησία, πιστή στις παραδόσεις της, της υποκρισίας και του ψεύδους, έδωσε εντολή να καταστραφεί το έγγραφο αυτό, όπου βρισκόταν. Διασώθηκε ένα μοναδικό αντίγραφο στη Σκύρο, το οποίο φυλάσσεται στο Μουσείο Μάνος Φαλτάιτς (βλ. Ντοκουμέντα και ιστορικά έγγραφα). Το παραθέτω, διατηρώντας την ορθογραφία και την (απαίσια) στίξη του (για να δείτε το κείμενο σε μορφή pdf κάντε κλικ εδώ):

Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2009

Άμα το ψέμα αρχίζει απ' τ' όνομα…


Ο (κατ'  ευφημισμόν) Πάγκαλος, ο Θεόδωρος (κατ' ευφημισμόν, επίσης, διότι, αν είναι ο Θεός να δίνει τέτοια… δώρα, τότε… άσ' τα να πάνε στον διάβολο, καλύτερα θα 'ναι το δίχως άλλο!), δήλωσε χτες, 24 Ιουνίου 2009, στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ «Πρώτη Γραμμή»: «(Ζητάμε) έλεγχο από αντικειμενικό σώμα και ορκωτούς λογιστές των οικονομικών των κομμάτων. Αυτό δεν το δέχεται το ΚΚΕ, είναι γνωστό εξάλλου, το έχει πει επανειλημμένα. Και χρησιμοποιώντας την άρνηση του ΚΚΕ ως πρόσχημα, η ΝΔ δεν το προχώρησε τα πέντε αυτά χρόνια»!

Το ΚΚΕ απάντησε λίγες ώρες αργότερα. Η Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για το ζήτημα της μετανάστευσης, έδωσε στους δημοσιογράφους την Έκθεση Ελέγχου Ελεγκτών Λογιστών επί του ισολογισμού χρήσεως 2007 του ΚΚΕ, που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου 2009!

Έκθεση Ορκωτών Ελεγκτών Λογιστών

Υ.Γ.: Όχι, ο τίτλος δεν περιορίζεται στο παχύδερμο. Αφορά ολόκληρο το σόι του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα… Αυτό ευθύνεται!

Πέμπτη, Ιουνίου 18, 2009

Αιδώς, Αχρείοι!


Σπάνια βλέπω τηλεόραση. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες επεδίωξα και κατάφερα να παρακολουθήσω ανελλιπώς τη σειρά επεισοδίων της σπουδαίας παραγωγής της ΕΤ1 «Κώστας Καρυωτάκης» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά. Άξιζε τον κόπο, και με το παραπάνω…

Στο τελευταίο επεισόδιο ο ποιητής ειρωνευόταν ένα έγγραφο του Υπουργείου προς αυτόν –ένα από αυτά με τα οποία το Υπουργείο τον είχε καταδιώξει ή τιμωρήσει για τη δράση του και τις ιδέες του– το οποίο στηριζόταν σε έγγραφο… μεταγενέστερο! Έτσι έμαθα κάτι· ότι στο Υπουργείο Αηδίας (στο Υπουργείο μας, αγαπημένε μου ποιητή) τέτοιου είδους χαλκεία έχουν μακρά παράδοση. Το 2003, στις 21 Οκτωβρίου, έγγραφό του προπαρασκευαστικό της δίωξής μου, στηριζόταν επίσης σε έγγραφο… μεταγενέστερο!

Και τι απάντησε το Υπουργείο όταν καταγγέλθηκε το απαράδεκτο αυτό γεγονός; Ότι… αυτό ουδόλως επηρέασε την εξέλιξη της υπόθεσης! Αμέ; Τι νομίζατε, δηλαδή; Ότι μπορεί να κωλώσει κάποιος που έχει κάνει τον κώλο του μούρη;

Υ.Γ.: Επιφυλάσσομαι να δημοσιεύσω αυτά τα έγγραφα μόλις τα εντοπίσω ανάμεσα στα πλούτη που αποκόμισα από το Υπουργείο Αηδίας –κάμποσες κούτες με έγγραφα, τα οποία έχουν καταλάβει το μισό πατάρι (κάνει και ζέστη τώρα, πού να μπεις να ψάξεις…).

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2009

Έτσι συρρικνώνεται η ελευθερία μας


Στις 11 Ιουνίου 2009 ο panadeli δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Η γλώσσα μας συρρικνώνεται» στο ιστολόγιο lexilogia. Το άρθρο σχολίαζε το ακόλουθο θέμα έκθεσης που δόθηκε σε μαθητές της 3ης γυμνασίου:

Η γλώσσα μας, παρά την τεράστια σημασία της για τον πολιτισμό μας, στις μέρες μας συρρικνώνεται. Πού οφείλεται το φαινόμενο και πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα περιληφθούν σε άρθρο που δημοσιεύεις στη σχολική εφημερίδα.

Ειδικότερα το άρθρο σχολίαζε τόσο το θέμα καθαυτό όσο και τον τρόπο με τον οποίο ο καθηγητής είχε προετοιμάσει τα παιδιά για τη συγκεκριμένη έκθεση, διότι όντως υπήρξε τέτοια προετοιμασία, με διανομή φωτοτυπημένου βοηθήματος ("ρετσέτες" τους λέγαμε αυτούς τους τυφλοσούρτες του στυλ: «Πέντε εύκολες συνταγές για κοκτέιλ»), στο οποίο συνοπτικά παρουσιάζονταν οι (υποτιθέμενοι, λέω εγώ) λόγοι που οδηγούν στη (υποτιθέμενη, ξαναλέω, εμφατικά τώρα) συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας (ανάπτυξη τεχνολογίας, λειτουργία των ΜΜΕ, λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, λειτουργία της οικογένειας), ως και οι «λύσεις» (sic) για την αντιμετώπιση του προβλήματος (εκπαίδευση, προβολή του βιβλίου, ΜΜΕ).

Το άρθρο του panadeli το αναδημοσίευσε στις 12 Ιουνίου 2009 ο Νίκος Σαραντάκος σε ανάρτησή του με τίτλο «Γι’ αυτό λοιπόν συρρικνώνεται η γλώσσα;», στο ιστολόγιό του Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία. Κι επειδή το ιστολόγιο του Σαραντάκου είναι πολυσύχναστο στέκι στο Διαδίκτυο, ακολούθησε πλήθος σχολίων (58 μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), μεταξύ των οποίων ένα δικό μου, το υπ’ αριθμό 8.

Τόσο στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου όσο και στη lexilogia (Λεξιλογία, Φόρουμ Μεταφραστών) τα σχόλια που γράφτηκαν -μέχρι στιγμής- με αφορμή το ζήτημα που έθεσε ο panadeli (εκπαιδευτικός, μας πληροφορεί ο Ν. Σαραντάκος), κινούνται χονδρικά σε δύο κατευθύνσεις.

Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2009

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!


Απαραίτητη εισαγωγική επεξήγηση: Ο τίτλος είναι παρμένος, όπως θα έχεις ήδη αναγνωρίσει, αναγνώστη, από το ποίημα του Κ. Καβάφη «Στα 200 π.Χ.»· είναι ο τελευταίος στίχος του. Επειδή πολλές φορές αποδίδεται στον στίχο αυτό –κατ’ επέκταση και σ’ ολόκληρο το ποίημα– διαφορετικό νόημα από αυτό με το οποίο εγώ τον κατανοώ και τον παραθέτω, σημειώστε ότι δέχομαι την ανάλυση του Δημήτρη Λιαντίνη, ότι ο Καβάφης δεν ειρωνεύεται τους Σπαρτιάτες, όπως άλλοι τον ερμηνεύουν, αλλά τους Μακεδόνες και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που συνέτρεξαν τον Αλέξανδρο στο καταστροφικό του έργο «ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας», όπως γράφει η Ουρανία Ν. Τουτουντζή στο άρθρο της «Σπαρτιάτης» στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ (βλ. αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα http://www.ysee.gr/index.php?type=article&f=spartan του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών –ΥΣΕΕ).

Έτσι λοιπόν: Για τους Λακεδαιμονίους θα καθόμαστε να μιλάμε τώρα; Σωπάτε, καλέ! Μπα σε καλό σας! Τι 'ναι τούτο πάλι! Πώς σας ήρθε; Δεν ακούσατε τις προάλλες αυτό το πάγκαλο τέρας ευφυΐας τι είπε; Ότι όσοι τούς υποστηρίζουν είναι πνευματικά και πολιτιστικά καθυστερημένοι. Γι' αυτούς λοιπόν θα μιλάμε τώρα; Αφήστε τους, καλέ, στην κοσμάρα τους, να ξεσκονίζουν τ' αγάλματα του Στάλιν! Εσείς ασχοληθείτε με τα καυτά θέματα της επικαιρότητας: τη Eurovision και τον Sakis, την κυρία Μενεγάκη, τον Ψινάκη, την Έρμη τη Θώδη... Αφήστε τους, σας λέω, να βγάζει μαλλιά η γλώσσα τους για να μας πείσουν ότι δεν πρέπει κανένας να απέχει από τις εκλογές. Κολοκύθια! Μπορείτε σεις να πάτε στη Μύκονο να χαλαρώσετε ή -γιατί όχι;- να ξεφαντώσετε; Κάντε το! Κι αν δεν μπορείτε, αντί να χάσετε τη μέρα σας (ή το 3ήμερό σας) για να ψηφίσετε, πηγαίνετε μέχρι το χωριό σας κι αράξτε. Χωρίς, βέβαια, να σας διαφύγει να απολαύσετε τις ηδονές της Μυκόνου από την τουβούλα σας (κι αν είναι και high definition, ε ρε χαϊλίκι και χλίδα, ε;), αραχτοί και λάιτ. Τα της Μυκόνου θα μεταδίδονται ζωντανά για σας (ε, χμ, τα ζωντανά…), με γκρο πλαν και ζουμ και ξανά ζουμ σε ό,τι ζουμερό, για σκεφθείτε το! Μη το χάσετε, λοιπόν· αυτό μονάχα κάτι κολλημένοι κουκουέδες μπορούν να το πάθουν, και μάλιστα για εντελώς ηλίθιους λόγους, όπως π.χ. για ν' ακούσουν τις τελευταίες δηλώσεις της σ. Αλέκας ή του σ. Γκρουγκρούντωφ* για την τελευταία σύνοδο του ΕΚΟΦΙΝ -το άκρον άωτον της διαστροφής, σας λέω… Αφήστε τους, δεν φτουράνε. Τη στιγμή που εσείς ξεκαρδίζεστε στα γέλια απολαμβάνοντας τη σπιρτάδα, τη ζωντάνια και το ταλέντο του χαρισματικού Λαζόπουλου, στην τακτική σατιρική παράστασή του (άριστα μελετημένη, λένε οι "Λακεδαιμόνιοι", ώστε όχι μόνο να είναι ανώδυνη για το σύστημα, αλλά επιπρόσθετα να κατευθύνει σε στάση, ενέργειες και διαμόρφωση αντιλήψεων που το εξυπηρετούν κιόλας -τς, τς, τς! Κακίες…), την ίδια στιγμή μπορείτε να βρείτε τους "Λακεδαιμόνιους" να έχουν χώσει τη μούρη τους μέσα σε καμιά κομματική μπροσούρα, όχι απαραίτητα πρόσφατης έκδοσης, για να μη σας πω ότι έχω αντιληφθεί πως τα παλαιάς κοπής κομματικά ντοκουμέντα χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στους κύκλους των "Λακεδαιμονίων". Καλά, το ράφι με τα Άπαντα του Στάλιν επέχει θέση εικονοστασίου θεούσου για έναν τέτοιο "Λακεδαιμόνιο". Βέβαια, μ' αυτά και μ' αυτά, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι εσείς είστε αδιάφοροι για τα πολιτικά πράγματα κι ότι δεν είστε ενημερωμένοι σχετικά κι ότι γι' αυτό δεν μπορείτε να διαμορφώσετε ολοκληρωμένη άποψη για σειρά θεμάτων και, κατά συνέπεια, να λάβετε σωστές αποφάσεις και να ενεργήσετε αποτελεσματικά για την προάσπιση των συμφερόντων σας. Θεός φυλάξοι! Τέτοια εντύπωση, ασφαλώς λανθασμένη, σε ποιον μπορεί να δημιουργηθεί, παρεκτός στους βαρεμένους "Λακεδαιμόνιους"; Μπορεί να σχηματίσει τέτοια εντύπωση για σας ένας, ας πούμε, Πρετεντέρης; Ή ένας Τσίμας, ένας Παπαχελάς, ένας Κούλογλου και τόσοι άλλοι αξιοσέβαστοι επιτυχημένοι αστέρες των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Εξαχρείωσης;); Και είναι ασφαλώς λανθασμένη μια τέτοια εντύπωση. Διότι εσείς κάθε άλλο παρά αδιάφοροι πολίτες είσαστε. Αντίθετα, σας απασχολούν τόσο η πολιτική, με μέτρο βεβαίως (ώστε να μην καταντήσετε σαν τους "Λακεδαιμόνιους"), όσο και τα γενικότερου ενδιαφέροντος κοινωνικά θέματα (αποφεύγοντας έτσι να γίνετε μονοχνωτίλες σαν τους "Λακεδαιμόνιους"). Γι' αυτό καθημερινά παρακολουθείτε επί ώρες τις TVσεις (ειδήσεις στην τουβούλα), τα πάνελ πλουραλιστικής ενημέρωσης, αλλά και τα πρωινάδικα, τα μεσημεράδικα και κάθε ενημερωτική εκπομπή. Έτσι, μαθαίνετε πλήθος σημαντικά πράγματα, τα οποία οι κακόμοιροι οι "Λακεδαιμόνιοι" από πού να τα πληροφορηθούν, κλεισμένοι μέσ' στα απροσπέλαστα από την αλήθεια (λέμε τώρα…) κομματικά τους τείχη και τροφοδοτούμενοι με "αποστειρωμένη" πληροφόρηση; Και ιδού το αποτέλεσμα, ατράνταχτη απόδειξη της υπεροχής σας: Εσείς γνωρίζετε με κάθε λεπτομέρεια τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα των πρασίνων και των βενέτων για τα Βατοπέδια και τις ΜΙΖΕΝΣ, αλλά και για τον ΓΕΡΜΑΝΟ (τ' ακούτε, κουκουέδες;) και για τα Lexus των βο(υ)λευτών, ιδίως για το Lexus της Παπαρήγα. Αμέ;

Παρασκευή, Ιουνίου 05, 2009

ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ SOS


Επανέκαμψα! Πλην, δεν τολμώ να προσθέσω «δριμύτερος»· προτιμώ να τ' αφήσω αυτό να φανεί -ό,τι φανεί τελικά- παρά να εκτεθώ, να αποδειχθώ αναξιόπιστος.

Επανέκαμψα λοιπόν, αφού… ανέκαμψα (όπως περίπου ανακάμπτει κατά καιρούς η οικονομία και ξανά προς την κρίση τραβά) και μάλιστα σας προτρέπω να έλθετε στο ιστολόγιό μου να πάρετε… SOS. Κάποια SOS, ασφαλώς λίγα, όσα η αντίληψή μου, αφενός, και η επιμέλειά μου, αφετέρου, μου επιτρέπουν να επισημαίνω από το βήμα τούτο, πορευόμενος λεύτερα και δίκαια, όπως διακηρύσσω στην προμετωπίδα του ιστολογίου μου. Λίγα μονάχα σήματα κινδύνου, σε σχέση με όσα πρέπει κανείς να αντιληφθεί προκειμένου να διατηρηθεί ακέραιος κι αλώβητος μες στο ναρκοπέδιο αυτό όπου κινούμαστε καθημερινά. Λίγα μονάχα, λοιπόν, μωρίες και ψεύδη που συνειδητά ή, έστω, χωρίς το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου λέγονται, προκειμένου να μας αποκοιμίσουν, στηλιτεύοντας.

Για τη δίχρονη απουσία μου θα μπορούσα, σιβυλλικά κάπως, να πω: Κρείττον σιγάν ή Παγκάλω ομιλείν (όπου το Πάγκαλος μη μου το περιορίσεις, αναγνώστη, σ' ένα μονάχα πρόσωπο· ο Πάγκαλος είναι ιδέα -και ιδεολογία). Νομίζω πως η επιστολή που ακολουθεί μπορεί να γίνει η γέφυρα που θα συνδέσει το τελευταίο δημοσίευμά μου της 1ης Ιούνη 2007 με το τωρινό, 2 χρόνια μετά. Είναι ένα ημέλι που έστειλα στον "άγνωστο" φίλο
http://nikorodo.blogspot.com/ στις 3 Ιούνη 2009, υπό τον μανδύα σχολίου μου στη δημοσίευσή του «ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΑΣΤΕΙΟ». Στην ουσία όμως απαντούσα σε δικό του σχόλιο στην τελευταία μου δημοσίευση, σταλμένο προ διετίας(!), στις 4 Ιούνη, με την παράκληση να μη το δημοσιεύσω.